دلتنگی ،تنهایی و شاید انتظار...

جان دلم!
هر گاه خسته شدی برگرد
... این شعرها
... این نوشته ها
.... و تمام این احساسات مانده در پسِ
پنجره ی خیالم
.... نشان از توست
... تو در تمامشان حضور داری
... میروی
... می آیی
... می خندی
... و یادت در هر لحظه در جریان است
... غمت نباشد
... هرگاه خسته شدی، هرگاه دلت لرزید
هرگاه روزگارت به خوشی نرفت
و تنت خسته ی پوچی شد
... برگرد
... من سال ها با یاد و خاطرت زندگی کرده ام
... حال اگر خودت بیایی
... خودِ واقعی ات
... تمام حجم پر مهرت میان زندگی ام در جریان باشد
... و نفس هایت جایی نزدیک به گوش هایم
در دم و بازدم باشند
دیگر چه چیزی میتوانم بخواهم از زندگی؟؟!
... تو برگرد
.... میان زندگی این دیوانه
همیشه جایِ تو خالیست!

 🍁🍂🍁

کاش آدم ها میتوانستند حالِ خوبشان را جایی میان روزمرگی های زندگی بایگانی کنند...
مثلا تمام حس و حال ناب و لبخندهایشان را میان بقچه ای بپیچند و جایی پنهان کنند...
و زمان هایی که فقرِ لبخند در زندگی اشان بیداد میکند، سراغ بقچه ی اسرار آمیزِ مخفی بروند...
گره ی پارچه را باز کنند و تمام لبخند هارا یکباره و یک جا نفس بکشند....
من می گویم هر آدمی باید در زندگی اش علاوه بر چیزهای ارزشمند خوشحالی را ذخیره کند...
حال میانِ بقچه ای سحرآمیز...
میانِ صندوقچه ای کوچک...
میانِ شیشه ای عطر...
یا میانِ کتابی که دوستش دارند...
فرقی نمیکند...
تنها چیزی که میتواند مهم باشد تعداد لبخندهایی است که می توانند روزی نجاتمان دهند..!
می توان حالِ خوب را همچون شاخه گلِ سرخی خوش عطر میان دفتری پنهان کرد....
و مدت ها امیدوار بود که غنیمتی ارزشمند لابلای روزهایمان مخفی شده که روزی تن پوشِ غصه هایمان میشود و سرمایشان را از بین می برد
و به چشم ها...
به دست ها...
به لبها...
و به قلب هایمان گرما می بخشد...!

 🍁🍂🍁

باران که میزند!
کودک میشود انگار...
دست هایش را باز میکند...
زیر باران می دود...
می خندد..
می چرخد...
و با موهای خیس درحالیکه
خنده اش هنوز به اتمام نرسیده ..
و گوی چشم هایش می درخشد،
لی لی کنان به سویم می دود...
همیشه به وقت باران نگرانی هایم چند برابر میشود...
مبادا سرما بزند تنش را...
مبادا سینه پهلو کند...
مبادا هنگام دویدن پاهایش لیز بخورد...
مبادا زمین بخورد و نقطه ای از تنش زخمی شود...
باران که میبارد حتی اگر کنارم نباشد دلم شور میزند...
گویی این قطره های درشت بی رنگ از وقتی که راهشان را از آسمان، میان ابرها باز میکنند و به سوی زمین می آیند یک نوع دیوانگی در قلبش هویدا میشود...
دیوانگی ای سرشار از دوست داشتن...
و خودش همیشه میگوید بوی نم باران مستش میکند...
و دوست دارد مدام نفس بکشد...
نفس بکشد...
نفس بکشد و لحظه را زندگی کند....
باران که میزند..
مدام می خندد..
و به سویم دست دراز میکند...
تا در آغوش گیرمش...
می گوید از هر چیزی بتوان گذشت از آغوش باران خورده نمیتوان...
مانند نان تازه و داغ میماند...
بویش مستت میکند...
عطرش دیوانه ات.!
اصلا خودش شهری است

بسیار زیبا🥀

جسارتا می پرسم

قلم خودتون هست؟

سلام 

تلفیقی است 

از دل نوشته و اقتباس از منابع احساسی 

لعنتی اند این خیابان ها ؛ وقتی که غروب پاییز باشد ، از خانه بیرون بزنی و زمان ؛ رأسِ دلتنگی ات بایستد ، دست توی جیبت ببری ، آسمان و ابرها و حال و هوای عاشقانه ی خیابان را ببینی و آه بکشی که چرا آنی که باید ، نیست ؟!
چرا نیست همان کسی که دوست داشتی با او تمام این مسیرِ جانانه را قدم بزنی ، دستانش را بگیری ، با او بخندی و از حالِ خوبِ گنجشک ها و پرستوهای جا مانده از کوچ بگویی ؟ چرا نیست همانی که لابه لای حرف زدن ، عاشقانه نگاهت کند و کنارش احساس امنیت کنی ؟
چه اندازه فقیرند این خیابان ها ، این شهر و این پاییز ، وقتی دلت هوای کسی را کرده ،
کسی که باید باشد ، اما نیست !
چه اندازه فقیر است این پاییز ، بدونِ تو ...
کاش بودی ؛
نگرانم اشتیاقی برای پاییزهای بعدی نداشته باشم !
برای باد و باران و برگ های خشک و نارنجی ،
برای آبان ...
تو نیستی و من نگرانم برای پاییزهای بعد از تو ...

سلام با تاخیر😶

متوجه شدم

زیبا مینویسید

ممنون از به اشتراک گذاری🥀🥀🥀

تو باید باشی تا من زیبا بمانم ...
تو باید مرا بخواهی تا شاد باشم ، بخندم ، مغرور باشم ...
این روزها ، در بهترین حالتِ خودم هستم ، چون تو را دارم ، چون تو هوای بی قراری ام را داری ...
شادم و بی وقفه می خندم ، چون دلم به دوست داشتنِ تو گرم است  ...
من زیباترین عکس هایم برایِ وقتی ست که لبریز اشتیاقِ تو ، به دریچه ی دوربین خیره می شوم ، من با عشقِ تو ، زیباترین آدمِ رویِ این سیاره ام ...
مرا بخواه ، مرا ببوس ، مرا در آغوش بکش ...
هربار بیشتر ، هربار محکم تر ، هربار نزدیک تر ...
من بدونِ عشقِ نابِ تو ، زیبا نخواهم بود ،،، عاشقم باش !
نگاه کن ! تا پرواز ، به اندازه ی یک "دوستت دارم" فاصله دارم ،
منی که از میانِ میلیاردها انسان ، تنها عشقِ تو را خواسته ام ،
منی که غیر از تو ، از تمامِ آدم هایِ این سیاره ، بریده ام ...
احساست را به من بگو ...
به اشتیاقِ شنیدنِ حرف هایت ، تمامِ گنجشک هایِ جهان را خواب کرده ام ...
من از پیر شدن می ترسم ...
مرا در آغوش خداگونه ات بپیچ و مراقبم باش ... در التهاب آغوش تو ، زمان به طرز عجیبی می ایستد !
می بینی ؟! کار از کار گذشته ، تو دیگر تمامِ دنیای من شده ای ...
کنارم بمان ...
بدونِ تو ؛
چیزی از من نخواهد ماند ...

زندگی
برای ثابت كردنِ
عشق،
به زمان نياز ندارد.
شايد همين لحظه‌ای كه
تو در ترديد بسر می‌بری،
كسی در گوشه‌ای ديگر
قلبی را كه روزی
برای تو می‌تپيد،
تصاحب كند.
زندگی‌ می‌رود و بايد
همراهش شوی و بدانی كه
فرصت
به آن‌هايی داده می‌شود
كه برای
بدست آوردنِ بهترين‌هایشان
تلاش ميكنند
و می‌جنگند...

من چه گناهی کرده ام ؟!
که ازمیانِ اینهمه آدم ؛
عاشقِ تویی شده ام که عشق را نمی فهمی ...؟
فاصله میگیری ... اما تمامش نمی کنی ...!
این تراژدی برایت لذت دارد بی رحم ؟!
این همه آدم هست که من عاشقشان نیستم ...
این همه تو نیستی ... که منِ بیچاره عاشقت مانده ام ...
دست خودم نیست ...
اگر بود ... عاشقت نمی ماندم ... !
خواستنت ... جز حسرت برایم چیزی نداشت ...
چه کافه ها که از کنارشان با هزار و یک آه ، گذر نکردم ...
من هم دوست داشتم مثل اینهمه آدمِ خوشبخت ، کسی را داشتم که عاشقش بودم و او ... "بیشتر" عاشقم بود ... !
غروب ها ... دلم که می گرفت ... مرا به کافه ی شهر میبرد ... روبه روی هم می نشستیم ...
آن قدر عاشقانه مرا نگاه می کرد که قهوه ام در دستانم سرد می شد ...
کسی که هربار... مرا به نام کوچکم و آن میمِ قشنگِ انتهایش صدا میکرد و قند در دلِ هردویمان آب میشد ...
کسی که "تو" .. هیچوقت نخواهی بود ...
دوست داشتنت ، مرا از تمام فرصت های عاشقانه محروم کرد ...
حق من نبود با عاشقِ تو شدن ، در حسرتِ تمامِ عاشقانه های جهان بمیرم ...

می خواهمت !!!
همین جا ، تویِ این اتاق ، روبرویِ خودم ، کنارِ خودم و برایِ خودم ...
وقتی تو باشی ؛ بهار می آید ... و عشق از شکافِ سقفِ اتاقم ، طلوع خواهد کرد .
وقتی تو باشی ؛ پنجره ی اتاق من به رویِ خوشبختی گشوده خواهد شد و شکوفه هایِ کوچکِ بالشِ من ، میوه خواهند داد .
تو که باشی ؛ سکوت خواهم کرد و تو را عمیق تر از همیشه نگاه خواهم کرد ،
و عشق خواهد بود ، و نور خواهد بود ،
و آفتاب ، داغِ تماشایِ عشقبازی هایِ من و تو خواهد بود ...
بیا که کسی جز تو را نمی خواهم ، که فقط تو تمامِ گمشده ام هستی ،
که فقط تو سزاوارِ عشق ورزیدنی ، که فقط تو همانی هستی که می خواهم ...
و تو باید باشی ، و تو باید مرا ببوسی ، مرا بغل بگیری ، مرا بخواهی ،
تا اتاقِ من ، مرموز ترین نقطه ی جهان باشد ...
تا کنارِ تو خوشبخت ترین باشم ،
تا کنارِ من خوشبخت ترین باشی ...
تو باید باشی ،
تو باید کنارِ خودم باشی ...

آخرش یک نفر از راه می رسد که بودنش ؛ جبرانِ تمامِ نبودن هاست ،
جبرانِ تمامِ بی انصافی ها و شکستن ها ...
یکی که با جادویِ حضورش ، دنیایِ تو را متحول می کند .
جوری تو را می بیند ، که هیچ کس ندیده ،
جوری تو را می شنود ، که هیچ کس نشِنیده ،
و جوری روحِ خسته ی تو را از عشق و محبت ، اشباع می کند ؛ که با وجود او ، دیگر ، نه آرزویی می مانَد ، برایِ نرسیدن و نه حسرت و اندوهی برای خوردن ...
بعضی آدم ها ، خودِ معجزه اند .
انگار آمده اند تا تو مزه ی خوشبختی را بچشی ،
آمده اند تا دلیلِ آرامش و لبخندِ تو باشند ،
آمده اند که زندگی کنی ...