امسال محرم محدودیت‌هایی ایجاد شده است. خدّام اباعبدالله الحسین(ع) و خدّام هیئت‌ها که دست‌بردار نیستند، خودشان را بدهکار امام حسین(ع) می‌دانند. می‌گوید «اصلاً من نمی‌توانم برای امام‌حسین(ع) کار نکنم!» ممکن است مدل کار خودشان را تغییر بدهند، ولی دست بر نمی‌دارند. کدام خادم اباعبدالله الحسین(ع) که شب‌ها در هیئت‌ها خدمت می‌کرده، محرم می‌تواند در خانه بیکار بنشیند و به امورات شخصی خودش بپردازد؟ حتماً اقداماتی را انجام می‌دهد؛ از پارچۀ سیاهی زدن به درِ خانۀ خودش، از شلوغ کردن در خیابان‌ها با علائم و نمادهای حسینی و... حتماً یک اتفاق‌های دیگری رقم خواهد خورد، مثلاً اینکه اطعام برای نیازمندان و برای عموم مؤمنین، افزایش پیدا کند.
یک‌وقت کسی به سرش نزند که «خُب حالا دیگر تکلیف عزاداری از ما برداشته شده! چون اوضاع، کرونایی است پس بی‌خیال! برویم دنبال کارمان» پس آیه « لَتُسْئَلُنَّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعیم» (تکاثر/8)؛ را می‌خواهی چه‌کار کنی؟
شاید امسال خدا می‌خواهد با این اوضاع کرونایی، عزاداران امام حسین(ع) را امتحان کند که آیا در شرایط سخت هم پای کار هستند یا خیر؟ البته منظور ما این نیست که همان مجالس عادی خودمان را بدون ملاحظات بهداشتی برگزار کنیم که خدای نکرده موجب شیوع کرونا بشود، ولی کار دیگری جای آن انجام دهیم. احساس نکنیم که تکلیف از روی دوش‌مان برداشته شده است!
علیرضا پناهیان
