یادمه توی دوران بلوغم بچه ی خیلی کله خرابی بودم.و اینکه دائما گریه میکردم،گریه های بی دلیل و همش تو سرم فکر خودکشی کردن بود
تا یک دوسال ادامه داشت این حالت.تا اینکه خوب شدم
عادی عادی نه ها،عصبی بودم ولی دیگه گریه اونقدر شدید نبود،گاهی کمی دلم میگرفت
یه مدتم قرص خوردم
تو یک سال اخیر دیگه دلمم نمیگرفت خیلییییی کم اصلا خوب شده بودم دیگه
ولی الان حدود دو هفته است شاید،به شدت گریه میکنم
جوری که خسته میشم،تو حموم تو اتاق موقع خواب موقع هر چی یه بغضی داره خفم میکنه
من وقتی خوبم خیلی پر انرژی ام
الان کاملا لال شدم و فقط سرم تو گوشیه ولی هیج کارم دارم نمیکنما
اصلا هم دلم نمیخواد برم پیش مشاوره یا قرص بخورم یا هر چی
مامانم خیلی اصرار میکنه دائما میپرسه حالمو هی حرفای خوب میزنع
بی فایدست
به نظرتون علتش چیه؟چرا بعد گذشت چهار پنج سال برگشته افسردگیم
