کسی حال دلم را می فهمد؟

من بدون تو هم می‌شود زندگی کنم، می‌شود بخندم، سفر کنم و تمام کتابفروشی‌ها و کافه‌ها را در کمال اشتیاق، بگردم.
بدون تو هم می‌شود شعر بخوانم، چای بنوشم، از خیابان‌ها سرخوشانه عبور کنم و به رهگذرها یک تکه دلخوشیِ داغ تعارف کنم.
می‌شود آرام و رها، زیر باران بدون چتر قدم بزنم و موسیقی‌های ناب گوش کنم، به کهکشان و ماه و ستاره‌ها خیره شوم و از این‌همه ظرافت و قشنگی کیف کنم. می‌شود بدون تو هم به خودم توی آینه نگاه کنم و شیطنت توی چشم‌هایم را دوست داشته باشم. می‌شود برقصم و بخوانم و سرخوشانه زندگی کنم.
ولی قبول کن با تو همه چیز حالِ دیگری داشت، قشنگ بود!
با تو همه چیز، جور دیگری می‌چسبید...

لعنتی اند این خیابان ها ؛ وقتی که غروب زمستان باشد ، از خانه بیرون بزنی و زمان ؛ رأسِ دلتنگی ات بایستد ، دست توی جیبت ببری ، آسمان و ابرها و حال و هوای عاشقانه ی خیابان را ببینی و آه بکشی که چرا آنی که باید ، نیست ؟!
چرا نیست همان کسی که دوست داشتی با او تمام این مسیرِ جانانه را قدم بزنی ، دستانش را بگیری ، با او بخندی و از حالِ خوبِ گنجشک ها و پرستوهای جا مانده از کوچ بگویی ؟ چرا نیست همانی که لابه لای حرف زدن ، عاشقانه نگاهت کند و کنارش احساس امنیت کنی ؟
چه اندازه فقیرند این خیابان ها ، این شهر و این زمستان ، وقتی دلت هوای کسی را کرده ،
کسی که باید باشد ، اما نیست !
چه اندازه فقیر است این زمستان ، بدونِ تو ...
کاش بودی ؛
نگرانم اشتیاقی برای زمستان های بعدی نداشته باشم !
برای باد و باران و برگ های خشک و نارنجی ،
برای اسفند...
تو نیستی و من نگرانم برای زمستان های بعد از تو ...

وقتی زندگی مسیرشو به سمت دشوارتر شدن عوض میکنه،

شما هم به سمت قوی ترشدن تغییر مسیر بدین💙⃟💍

گفتیم نمی‌گذره! گذشت

گفتیم مگه می‌شه؟ شد

گفتیم محال ممکنه! ممکن بود

گفتیم باورم نمی‌شه! باورمون شد

گفتیم نمی‌گذرم! گذشتیم

گفتیم نمی‌بخشم! بخشیدیم

گفتیم حرف می‌زنم! سکوت کردیم

گفتیم از پسش برنمیایم! اومدیم

گفتیم دیگه طاقت نمیارم! طاقت آوردیم

گفتیم تنهایی‌ مگه می‌شه؟ تنهایی شد

هرچی گفتیم و فکر کردیم طور دیگه‌ای شد!

باور پشت باور یا قوی تر شد

یا نابود شد و از بین رفت!

این شدن و نشدن‌ها شد

تا بشینیم گوشه‌ی زندگی

پا رو پا بندازیم

بزنیم رو شونه‌ی خودمون

افتخار کنیم که میونِ این شدن ها و نشدن ها

تبدیل به آدم بهتری شدیم برای این‌ دنیا!

قهوه‌ت سرد نشه دختر بارونی 

-

من عادت کرده‌ام خودم حال خودم را خوب کنم
من عادت کرده‌ام در آسمان تاریک زندگی‌ام خورشیدهای در حال طلوع بکشم و آنقدر باورشان کنم تا جان بگیرند و بتابند و محو کنند شب‌های سیاه را.
من عادت کرده‌ام با غم و اندوه رفیق باشم، آن‌قدر که در آغوششان بخوابم و همچنان حالم خوب باشد، که احاطه‌ام کنند و بازهم بخندم، که همراهی‌ام کنند و همچنان محو زیبایی‌های ریز جهان باشم.
من عادت کرده‌ام احساس خوشبختی کنم، درست وقتی که هیچ حسی آغشته به خوشبختی نیست، درست وقتی که شب است و پاییز است و تمام جهان و آدم‌ها غم‌انگیز...

من برای خودم دنیای انتزاعی و کوچکی دارم که در آن حالم به وسعت جهانی خوب است،
و همین خوب است
و همین کافی‌ست...