خیلی دلم گرفته. دروغ چرا، همیشه در حال خوندن درس های اخلاقی و خودشناسی و ... بودم. اگه یه دوست غم داشته باشه وقتی باهام حرف می زنه احتمالا آخر صحبت به امیدواری و تشکرش از این که درکش کردم و دلداری اش دادم، ختم میشه.
اما الان خودم واقعا احتیاج دارم یه جا باشه فقط حرف بزنم و احساس آرامش کنم. خیلی احساس تنهایی می کنم. دوست دارم گریه کنم. کاش خدا یه دوست زمینی بود،می رفتم پیشش و ازش می خواستم بغلم کنه. فقط توی بغلش گریه می کردم. احساس تنهاییمی کنم انگار هیچ دوست امنی کنارم ندارم که بتونم باهاش راحت حرف بزنم.
