وسواس فکری مدام به چیزی فک کردن راجع به مریضی

واقعیت اینه که فقط خودت میتونی به خودت کمک کنی نه خانواده نه دوست از متخصص روانپزشک و روانشناس کمک بگیر..صحبت با روانشناس هم خیلی مهمه.و ورزش کن.ورزش باعت ترشح هورمون اندورفین توی خون میشه که شادی اوره..و سعی کن ارتباطت رو با خدا بهتر کنی.‌نماز اول وقت خیلی مفیده و بعدش چند ایه قران بخون.‌از محیط های غن انگیز دوری کن..دایم اهنگ شاد بزار توی خونه وقتی کار میکنی اهنگ گوش کن بزار فکرت منحرف بشه از غم .روزی نیم ساعت برقص‌‌با ادمای شاد رفت و امد کن..فقط خودت باید به خودت کمک کنی تا از درون شاد بشی.ویتامین دی و ب . مکمل بخور اسید فولیک بخور. اب میوه طبیعی و سبزیجات بخور و گوشت گوسفند.‌‌همه ی اینا تاثیر داره و کمکت میکنه.‌اگه به هنری مصل نقاشی خوشنویسی موسیقی خیاطی ارابشگری هرچیزی که علاقه داری برو دنبالش و ادامه بده..سعی کن وقتت رو پر کنی

برام دعا کنید....

سعی میکنم

خیلی خسته ام خییلی

درمان طب سنتی اینطوری نیست که الان بخوری چند روز بعد خوب بشی، زمان بره، باید کلا طبعت درست بشه و سودا دفع بشه و دیگه کاری نکنی که زیاد بشه

باید هرچی میگن انجام بدی، رعایت کنی، سه هفته یه بار بری پیش دکتر انقدر ادامه بدی تا درست بشی

من تو تاپیکم خودمو مثال زدم که کلا خوب بودم ولی تو ماه رمضون چون رعایت نکردم صفرا تو بدنم خیلی بالا رفت و سوخت و به سودا تبدیل شد و یه وسواس فکری شدید دوباره گرفتم، باید متناسب با طبع بدنت یه چیزایی رو همیشه رعایت کنی

اینا همه کنترل میشه دارو‌بگیری

میگم من بدتر از تو بودم هیچ امیدی نداشتم دیگه

نه اصلا نترس به مرور زمان با مصرف داروهات خوب میشی دیگه این حسات از بین میره.فقط اینو یادت باشه مصرف کافعین و کامل قطع کن تو هر چیزی ک کافعین داره نباید لب بزنی.مثل چایی،نوشابه ی سیاه،کاکائو قهوه هرچیزی ک کافئین داره سمه برات و حملات پانیکت و تشدید میکنه اصلا نمیذاره با دارو هم کنترل بشه

من میگم سی تی انژیو هم کردم اکو که بماند همه چیز سالم نگو درد روحی بوده

این یکی که چاره‌اش آسونتره گلم. 

چیه عزیزم؟

ببین میخوای عمق فاجعه حال منو بدونی...دخترم نوزاد بود یک ماهش..دایم نقشه میکشیدم که چه جوری خودمو بکشم شب و روز دنبال راه خودکشی بودم بعد فکر کردم بچه م چی میشه بی مادر...تصمیم گرفتم اول اونو بکشم گفتم برای چی تو این دنیای پر از غم بمونه اصلا من اشتباه کردم به دنیا اوردمش همش سختی میکشه فکر میکروم اول اون بعد خودمو میکشم..تا یک ماه درگیر این افکار بودم یک شب گریه کردم و به شوهرم گفتم میترسیدم به بچه اسیب بزنم شوهرم گریه کرد گفت چرا تا حالا به من نگفتی چرا این همه غمو تو دلت تحمل کردی نوبت گرفت رفتم روانپزشک و به زندگی عادی برگشتم...همیشه امیدوار باش