30 سالمه.17 سالگی زن یکی شدم که هیچ علاقه ای بهش نداشتم .دوازده سال اختلاف سنی داشتیم و همه چیش حتی ظاهرشم باب میلم نبود اما از روی اجبار و یه سری شرایط که دست خودم نبود ازدواج کردیم.مدت کمی بعد از ازدواج فهمیدیم که هیچی از خودش نداشته و گولمون زده.این وسط من درس خوندم و دانشگاه رفتم و شغل و درامد خوب و استخدام دولت شدم...بدبختیا شروع شد عملا نشست خونه کل بار زندگی رو انداخت رو دوشم هر روز فحاشی دعوا توهین به خونوادم و حتی دست بزن و دختر 4 ساله ای که همین چن روز پیش سر دعوا با من سرشو محکم کوبوند زمین.هر چی پس انداز داشتم ازم گرفته و میگه تو هیچی به من ندادی برو ثابت کن! خیلی خلاصه نوشتم.میخوام جدا شم دیگه تحملش برام سخته خونوادمم دیگه ازش متنفر شدن
خوب ميكني
حداقل مهریتو اجرا بزار حقتو بگیر
بعد طلاق بگیر
فقط میمونه بچه:)
که بهت میدش یا نه
اگر تامینی، دخترت رو بردار و عششق دنیا رو کن
وکیل بگیر پوستش رو بکن
آفرین که مستقل شدی و برای خودت الان درآمدی داری
دخترم تنها دلیلی هستش که سد راهم میشه ولی واقعا دیگه تحمل این زندگی سختمه شوهری که نه تکیه گاه عاطفیمه و نه حتی از لحاظ مالی ساپورتم میکنه که هیچ بدتر سوهان روحمه و بدترین توهین و تحقیر را میکنه دیگه برام غیر قابل تحمله
آفرین
این چه زندگی ای
خداروشکر درآمد داری
آدم تنها و مجرد باشه بهتر از این مرده
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
