دوتا بچه دارم يکيش شش ساله و يکيش دوسال و نيم و از نوزاديشون دست تنها بودم و دور از خانواده ..سر بچه اولم کلا خيلي ميترسيدم و گريه ميکردم و بعدش افسردگي و يه مدت کوتاه يکي دوماه دارو خوردم خيلي بهتر شدم..حالا که دوتا شدن و به شدت شيطون يه استرس مزخرفي افتاده تو جونم که داره ديوونم ميکنه..نسبت به کوچيکترين حرکت بچه ها سريع استرسي ميشم و بدترين فکرو ميکنم .گاهي از شدت استرس حالت تهوع ميگيرم..مثلا دخترم از اشپزخونه چنگال برميداره داره مياد نميتونم چشم ازش بردارم ميگم الان ميخوره زمين ميره تو چشمش..الانم تو سنيه که همه کاراشو خودش ميخواد بکنه و مدام درگيرشم
چکار کنم با اين اوصاف..ميترسمم دکتر برم ..بدنم عادت به دارو کنه و مجبور بشم تا اخر عمرم قرص بخورم
منم مغز و جسمم خستس ولی مشکلات خاص خودمو دارم
چون تمرکزت روی خودت نیست هر روز برقص برای خودت
ای بابا
از لحظه های کوچولوییشون لذت ببر
میدونی ممکنه چند نفر ارزوی دیدن شیطنت بچه داشته باشن؟
تحمل کنی زودی بزرگ میشن تموم میشه
منم همینطوریم :/ فک کنم بخاطر اینه ک اعصابمون ضعیفه
نرو پیش روانپزشک برو پیش روانکاو
عزیزم به نکات مثبت فکر کن الان تازه از آب و گل تا حدودی درامدن افسره بشی در هفته یبار برو بیرون گردش اگه همسرت کمک نمیکنه در هفته یبار یا دوبار نیروی کار خانم بگیر کارهاتو انجام بده .اینا همش بخاطر جمع شدن کارها رو همه . بشین بنویس کاراتو بعد از خونه بزن بیرون تو هفته .دارو چیه بابا
منم دقیقا همین شرایط رو تازه به اضافه چنتا مشکل بزرگ دیگه دارم عین شمام اما چندین درجه گرفتارتر
منم از بس شوهر م میگه اینجور شدم مدام میگه ازش بگیر لزش ببگیر نزار بره اونور نزار برداره
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
