تصمیم برای جدایی

سلام عزیزم من همه مبحثو خوندم .هرکسی تا یه جایی صبر داره و یه اخلاقایی داره کسی نمبتونه حای شما تصمیم بگیره عریزم.من فقط یه خواهشی ازت داشتم هر کاری میکنی بچتو این وسط راه نزار یا ببر با خودت یا زندگیتو اگ دوسداری سروسامون بده .اون بچه ب خواسته خودش تو این دنیا نیومده ک الان بسپریش دست خودش .باباش ک انقد مسیولیت پذیره ک هفته ای خونه نمیاد شماهم بری ک اون طفلی هم بی پدر میشه هم بی مادر .اگ ازاول این بازیش بود ک اصن نباید بچه دارمیشدی ک اون طفلی هم این وسط باشع الانم ک هس مسئولی در قبالش وقتی پدرش اینجوریه با شماست ک بچه تو درست تحویل بدی

چیکار کنم اخه واقعا من خودمم خسته شدم خونوادمم دیگه ناراحت میشن میگن تا کی وقتی تورو جایی دعوت میکنن ما ناراحتی بکشیم و مجبور بشیم به دروغ گفتن 

حالا خودم خونم تهران میگم باشه تو تهران هر چی تو بگی حداقل وقتی می ریم شهرستان بریم مهمون و اینا چن روز رو خوش بگذرونیم میگه فامیل رو بیخیال اصلا بیرون هم نمیبره ۱۰۰۰ کیلومتر راه می ریم میره میشینه خونه بیرون نمیبره اصلا واقعا زندگیم خسته کنندست خودمم نمیدونم اصلا چجوری تحمل میکنم این همه اخلاقای گند رو

اميدوارم بهترين تصميمو بگيري

راستش سلین جون من سنتی باهاش ازدواج کردم ولی بعدش دوستش داشتم و به خاطرش باور کن خیلی اذیت کشیدم به خاطر اون نتونستم به راحتی ازش دل بکنم و خیلی چیزا رو چشم پوشی کردم گفتم الان پول نداره به خاطر اون اینجوری میکنه یا اینکه اوایل ازدواج بددلی طبیعیه درس میشه ولی هیچی درس نشد منم دیگه الان دوس داشتن رو بیخیال شدم فایده نداره اصلا لیاقت منو و خونوادم رو نداشت از اولش پدرم اینقد گفت سواد سواد اینم چون سوادش خوب بود رفتم اصلا قیافشم بد بود ولی دیگه آخرش این شد دیگه