روانشناسی به نام ریچارد وایزمن تحقیقی درباره خوش شانسی و بدشانسی انجام داده و در نهایت تعجب به این نتیجه رسیده که واقعاً بعضی از افراد مرتب شانس می آورند درحالی که در مورد برخی دیگر برعکس آن صادق است. به عنوان مثال فردی به خاطر مواجه شدن با فردی دیگر شغل مناسبی به دست می آورد و دیگری چندین بار تصادف می کند و با افرادی نامناسب درگیر روابطی ناهنجار می شود. وایزمن در تحقیقش کوشید بفهمد واقعاً این بازی شانس است که به نفع یکی و به ضرر دیگری وارد عمل می شود یا این که شانس آوردن دلایل دیگری دارد.
وی پس از انجام تحقیق متوجه شد که 4 اصل درباره افراد خوش شانس صدق می کند:
وایزمن می گوید شانس را می توان به وجود آورد. آدم هایی که ما به آنها خوش شانس می گوییم مرتب در میان جمع هستند و هر روز با انسان های جدیدی برخورد می کنند و از این دیدارها سود می برند. چراکه همین برخوردها باعث می شوند تماس هایی برقرار کنند که زندگی شان را متحول می کند. دست کم احتمال بیشتری وجود دارد که آنها با این تماس ها فرصت کاری مناسبی به دست آورند.
آدم هایی که خودشان را در زمره افراد خوش شانس می دانند احتمالاً وقتی در یک صف ایستاده اند سر صحبت را با دیگران باز می کنند. این را ممکن است به حساب خوش برخوردی این افراد گذاشت. ولی درواقع یکی از ویژگی های افراد خوش شانس این است که می دانند داشتن روابط و تماس با مردم موضوع مهمی است.
به این ترتیب وایزمن نتیجه می گیرد:«90 درصد موفقیت در زندگی فقط به این بستگی دارد که خودتان را به مردم نشان دهید و میان دیگران حضور داشته باشید.»
همچنین افراد خوش شانس زندگی را راحت می گیرند و در نتیجه فرصت هایی را می بینند که افراد نگران قادر به دیدن آنها نیستند. آدم های خوش شانس همیشه آن چیزی که واقعاً وجود دارد را می بینند نه چیزهایی که می خواهند ببینند و می دانند که تجربه های جدید آنها را از بن بست فکری بیرون می کشد.
