تغییر موضع دوست صمیمی علتش چی میتونه باشه؟

دوستا یهو عقده ای وحسود میشن برام پیش اومده میخانمشکلاتشون رو سرکسی دیگه خالی کنن

نمیدونم دوست منم همینکارو کرد الان اصلا انگار منو نمیبینه مثلا صمیمی بودیم

کلا من از دوست جماعت شانس نیاوردم

یه خورده فاصله بگیرید  تا دیگران دلشون براتون تنگ شه

وااای دقیقا مثل دوست من

حالا اون اصلا باهام حرف نمیزنه سلام زورکی خداحافظ به زور

رفتارهای جهان سومی همینه دیگه 

نه دوستتو میشناسیم

نه خودتو 

اومدی از من غریبه میپرسی چرا؟؟؟؟

از خود دوستت بپرس به جواب میرسی.

عزیزم به جواب حسادت میرسی شک نکن

ا ! من فکر کردم فقط من این مشکلو داشتم. با دوستم از سوم راهنمایی رفیق شده بودم، سال های دبیرستان چخ صمیمیتی داشتیم. واسه هم می مردیم! بعدشم دانشگاه. ولی بعد از دانشگاه با این که هردو مجرد بودیم هی خودشو می گرفت و بد جوابمو می داد همیشه من موظف بودم بهش تلفن کنم یا قرار بذارم بریم بیرون سر هرچیزی تیکه می انداخت که مسخرم کنه چند بار قهر کردیم ولی من باز رفتم از دلش در اوردم آخه مثل خواهرم بود. بعد من عقد کردم و باز هی قهر و آشتی داشتیم تا اینکه از ایران رفت بازم من بهش پیام می دادم تا اینکه وقتی اومد از پدر‌مادرش سر بزنه بهش گفتم بیا قرار بذاریم همو ببینیم گفت باشه ولی به خودش نیورد دوباره بهش گفتم بازم گفت باشه ولی به خودش نیورد... منم تو اینستا آنفالووش کردم و تمام. خدایی خیلی دلم گرفت بعد این همه سال دوستی... دیگه اصلا نمی تونم یکی رو اونجوری دوست داشته باشم و باهاش صمیمی بشم 

صمیمی ترین دوستم ازدواجش روباپیامک بهم خبرداد.منم براش باپیامک تبریک گفتم.بعدازاون سردرفتارکرد.دیگه هم تماس نگرفت منم نگرفتم.واقعا رفتاردرست چیه.به من هم باید برمیخورد و دست پیش رومیگرفتم؟

محلش نده. قطع ارتباط کن

توضیحیم نده بهش. خودش میدونه چرا
هروقتم تو فامیل جایی دیدیش معمولی و مثل یه فامیل عادی رفتار کن

منتهی هر انتقادی داری شمام رک بهش بگو

نصیحت خواهرانه: زندگی و اوقاتت رو با فکر کردن به رفتار مردم تلخ نکن. هرکی باب میلت نیست حذف کن. دوست صمیمی حرفیم میزنه خواهرانه میزنه. گوش و کنایه نمیزنه.

بچه ها واقعا چرا دوستی واقعی خیلی کم شده من الان 30 سالمه ولی یادمه دبیرستان یه دوستی به اسم مهرنوش داشتم خیلی هم دوسش داشتم چقدر واسش معرفت خرج میکردم بماند دیگه رفیق گرمابه و گلستان بودیم به قولی!!  بعد یادمه سال سوم دبیرستان یه دختری تو کلاسمون بود که خیلی ازمن خوشش نمیومد چون من پدر مادرم تحصیل کرده بودن و خودم درسم خوب بود خیلی به من حسادت میکرد ولی منم همیشه به رو خودم نمیاوردم حفظ ظاهر میکردم چون همکلاسیم بود یادمه مهرنوش عروسی خواهرش بود و من و که 3سال تموم هرروز خدا باهم بودیم دعوت نکرد و اون دختر و دعوت کرد اینقدر دلم شکست که خدا میدونه بارها مادرم به مادرش پول قرض داده بود چون پدرش ورشکسته شده بود اما من یه بار به روش نیاوردم با خودم میگفتم چطور ممکنه یه نفرو با شش ماه آشنایی دعوت کنه عروسی منو نکنه!خلاصه دیگه ارتباطمون قطع شد تو پیش دانشگاهی ولی من اینقدر خاطره بد از اون آدم واسم موند که دیگه پشت دستم و داغ کردم با کسی دوست صمیمی شم و دل ببندم به دوستیش