اینا رو ب خودم میگم آیا درسته؟؟
من نباید رو همسرم حساس باشم
من ب همسرم وابسته نیستم و اگر توجهی ب من نکرد مهم نیست چون من خدا رو دارم و بواسطه خدا و کائناتی ک هرلحظه منتظرن تا من بخام وبهم بدن همه چیزو بدست میارم
کافیه فقط تو ذهنم بخام
کافیه تصور کنم ک من ارامش دارم و حتی اگر همسرم بهم فوش هم بده(ک هیچوقت اینکارو نمیکنه!)هم ناراحت نمیشم و اجازه نمیدم اعصابم بهم بریزه چون خدا و کائنات رو دارم ک هرچی بخام بهم میدن
باید باورکنم. ک دیگه حساسیتی روهمسرم ندارم
دیگه بی توجهی هاش مهم نیست
(هرچند میگما همسرم عاشقمه ولی گه گداری پیش میاد از ی رفتارش ناراحت شم)
ایا اینجوری پیش برم میتونم حساسیتمو ازبین ببرم؟
مثلا من میخام همسرم فقط وفقط ب من محبت کنه و هیچ کس دیگه ای سهمی تواین محبت نداشته باشه هیچکس
چیکارکنم