با احساس پاک آدم ها بازی نکنید😤

‍ چنانم کرده ای عاشق که بی عشق تو ویرانم

تویی روحم تویی جانم تویی پیدا و پنهانم

برای دیدن رویت ز هر خوابی گریزانم

تویی سر چشمه امید و درد و درمانم

نگر بر قلب بیمارم ببین این جسم بی جانم

بیا سویم چو میدانی تویی سوی دو چشمانم...

🎈🎉

خب حالا ناراحت نباش همون سکوت بهتر از همه چیه 

مرسی قشنگ بود

چی شده امشب فاز شاعری برداشتین؟ 

اینمردا خیلی زاقارت ناراحت میشن نه حرف میزنن بفهمیم چشونه نه حالشون خوب میشهخو بگو چته شاید یه کاری کردیم 

نفهمیدم چه شد؟
چگونه شد؟
سر از کجا درآوردی؟
دلت هوای چه کس را کرد،
که رفتی!
آسوده خاطر و بی دلیل
چشم بستی بر منِ عاشق و رفتی و ندیدی آواره شدنم در این کوچه پس کوچه های خاطره را.
ندیدی دلتنگیِ نفس گیرم را و رفتی!
آری رفتی،
با وجودِ عشقِ عمیق نشسته بر قلبم رفتی و خنجر زدی بر این دلِ دیوانه.
تو،
کی بودی
که اینگونه
بعد از رفتنت
آشفته خاطر به دنبالت میگردم؟؟
تو مگر دلم را نشکستی؟
تو مرگ قلبم را ویرانه نکردی؟
تو مگر پشت پا نزدی به منِ ساده؟
پس چرا باز هم هر شب،هنگامی که سر به بالین میگذرام اینگونه دلتنگت میشوم و سیلی اشک به راه می‌اندازم.
تو واقعا کیستی؟؟
تو کیستی که اینگونه جان و جهانم شدی و هم جانم و هم جهانم را ویران کردی!؟

چند سالته؟

‌

توبه ڪردم ڪه دگر شعر نگویم ز فراق

این دل توبه شڪن با غم عشقت چه ڪند؟

حاضرم ای عشق پای دار بیایم

با غم دوریت اگر کنار بیایم

بر سر من هر بلا که هست بیاور

دوست ندارم ضعیف بار بیایم

راضیم از سرنوشت خود بگریزم

سوی تو ای عشق ناگوار بیایم

قصد تو وقتی که از قرار وداع است

با چه امیدی سر قرار بیایم؟

حق من این نیست بعد این همه دیدار

گوشه ی ذهنت به اختصار بیایم

مثل حباب آمدم و می روم ای کاش

یک سرسوزن به چشم یار بیایم...

بامن ای عشق

غم آلود غریبانه چه کردی

بی خدا حافظی

آتش به دل خانه چه کردی

من که عمری به

قفس قمری زیبای تو بودم

این چنین مرثیه

خوان شب کاشانه چه کردی

نمیدونم چرا هیچ اعتقادی به ععشق نوی این روزگار ندارم هر کی هم حرف از  عشق بزنه میگم چه بیکاره 

‍ ‍ ‍ باز هم نصف شب  و تاب و تبی تکراری

دلبرم! همنفسم بازتو هم بیداری؟        

گل شب بوی غزل ریز! مزاحم نشوم!  

وقت داری کمی از روی غمم برداری؟؟  

میشود دست به بغضم بکشی؟ بی زحمت!

میشود گوش به آهنگِ دلم بسْپاری؟

"یک نفر آدمم و چند نفر غمگینم"

خسته ام،خسته از این زندگیِ اجباری!

شده مخروبه، بنایِ دلِ کج بنیادم!

شاعری را چه به وصله زدن و معماری!

خسته ام،منتظرِ معجزه ی تازه گیَم

تو بیایی به دلم، دینِ نُویی می آری!؟

کاش! پایانِ غمِ من به خودت ختم شود

کاش! شیرین شود این درد و غمِ تکراری...

😞😞😢😢😢