شوهر منم تعادل روحی نداره خیلی خل و چله
وای از دست مردا....من اوایل حرفمون میشد اون داد میرد من جواب میدادم و جالب نبود اصلا....بعد نه بخاطر اون بلکه بچم...دیدم خییییلی میترسخ الان نزدیک 1 ساله دعوا که میکنیم محل رو ترک میکنم میرم تو اتاق.اون لحظه اونم حرفی نمیزنه....بعد مثلا پامیشه میره اشپزخونه واسه خودش چایی دم کنه یا میوه برداره زیر لبش یه چیزایی میگه اعصابم به هم میریزه اما اصلااااا جواب نمیدم درم میبندم اتفاقا که بفهمه میشنوم و جواب نمیدم.اما واقعا اون لحظه ازش نا امید میشم....بارها گفتم میتونم جوابتو بدم اما بخاطر بچه هیچی بهت نمیگم چون نمیتونم ترسشو ببینم
استاتر...وقتی میبینی داره به لحظه اوج میرسه جواب نده...بذار برای بعد اروم شدنش...اگهههه هم رفت ابدا ز نزن.بذار خودش برگرده...هیچ واکنشی نشون نده بهش
دیشب خوب بودیم ها کل راه از سر کار تا خونه حرف زدیم یک کمی بابت وضعیت کشور و اقتصاد و این چیزا ناراحت بود بعد من رفتم بالا بچه رو از خونه مادرم بیارم بابام اومد کمکم وسایلمو اوردن پایین از ماشیبن پیاده نشد سلام کنه همونجوری مثل گاو تمرگیده بود توی ماشن بهش گفتم خیلی بی ادبی که نمیای پایین سلام کنی احترام بزاری بعد یهو مثل این روانیا شروع کرد به گاز دادن ماشینو نگه داشت و پیاده شد و میدویید بره به دور دستها خل و چل
الان خوبه یکی نمیاد بگه با کمر بند میزنتم
من که بهش محل سگ نمیدم و همچنان سرسنگینم ولی اون به غلط کردن میفته
خب حق داشتی....چکار میشه کرد دیگه...ادم واقعا نا امید میشه من قشنگ اون لحظه به جدایی هم فکر میکنم انقدر مایوس میشم....الان ما هم دعوا دادیم و امروز عقد برادر شوهرمه.خیلی عصبیم و نمیدونم باید چه برخوردی بکنم..نمیتونم عادی باشم.
منم این ترسو دارم چون طبقه بالای خونه پدرش هستیم...پس ببین چقدر وضعم بدتره.چند باری هم فهمیدن و کار به جاهای باریک رسیده.مشاوره رفتم گفت نذار به اوج برسه ترک کن محیطو و جوابشو نده نه بخاطر اون بخاطر خودت و بچت
دلم به حال دخترم میسوزه وگرنه حتمن ترکش میکردم برای همیشه
