هر موقع دلم خواست (وقت شادی،وقت ناراحتی،)کلا هر موقع عشق کردم خودمو درگیر قید و بند وضو و غسل و لاک و اینا نمیکنم(البته اگه تونستم حتما انجام میرم این کارارو)میرم و مهر کوچولومو ور میدارم و میشینم به حرف زدن باهاش و نماز خوندن بدون وقفه و با هر زبون و هر قواعدی که دلم میخواد تا زمانیکه تخلیه شه انرژیم(کوچیکترین دلخوشیا و ناراحیام و همه برنامه های زندگیم و کلا هر چی تو دلمه رو مثل یه دوست میگم بهش)...اونوقته که لبخند معبودمو حس میکنم واقعا...
این برای من یعنی خود خود خوشبختی❤️❤️