من اگه برم خونه خودم زندگي كنم مامانم دق ميكنه
جامعه ما بر نميداره دختر مجرد سالم تنها زندگي كنه
حتما بايد بمونه تو خونه دق كنه از بعضي كاراي خانوادش
از همشون خسته م انقد ك حمايتشون كردم
انگار من پسرم نه دختر
سوختن که یه لحظه است واسه این حرف،،، راستش عصبیه با خواهر و برادرام هم همینه ولی بازم ما تا اتفاقی میفته عین پروانه دورشیم باز قدر نشناسه،،، انقدر خواهرم تو فشار بود رفت به هوای شغلش یه واحد مستقل گرفت ازشون جدا شد و خدارو شکر بیشتر وقتاتنها زندگی میکنه و راحت شد
من مادرم سر یک پسر بی ارزش که سی سال از خودش کوچکتر بود تبدیل به رقیب عشقی شد برام ادم اینهارو به کی بگه😔
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
