به رقبام به دشمنام خیلی وقتا حق میدم
تنها چیزی که هیچوقت تسلیمش نشدم اصل و اساس خلقت و فاز خداست که معلوم نیست چیه و تبعیض و ظلمش ناراحتم میکنه وگرنه مثل بقیه بابت خیلی چیزا پرخاشگر نیستم و پذیرفتم
مثلا اینکه چرا نباید انتخاب جنس مخالف باشم
خب حق دارند اگه خودم مرد بودم یکی مثل خودم رو انتخاب میکردم؟ طبق چیزی که طبیعت میخواد واقعا من ارزش بقا دارم؟ فکر نکنم
اونا هم تحت تاثیر هورمون ها و ذهنیتی هستند که خدا بهشون داده اینکه چه زنی براشون محرک قوی تری باشه انتخابی نیست خدا تعیین کرده پس من چیزی از کسی طلبکار نیستم و وقتی دختر خوشگلا انتخاب میشن نه مقصر دخترست که حسادت کنم نه پسره که طلبکار بشم چرا من نه فقط و فقط خدا مسببه و طرف حساب من اونه
دیوونه شدم آیا؟