مىگفت كه ما زنها خوشبختيم چون:
بلديم خام رو پخته كنيم، طعمهاى بد رو چشيدنى كنيم.
زخمها رو ببنديم، دكمههاى افتاده رو بدوزيم، لكهها رو ببريم، آلودگىها رو بشوريم، اشكها رو پاک كنيم، سامان بديم به نابسامانيها، و منظم كنيم بىنظمىها رو.
با بغض توى گلو لبخند بزنيم، باكمردرد خريد كنيم،
با خواب آلودگى كاردستى ناتموم كودكان رو تموم كنيم.
لبهامون رو رنگ شادى بزنيم و با پشت صاف و گردن افراشته، مستقيم توى چشماى زندگى نگاه كنيم و بگيم:
«تو هرچقدرم سخت باشى زندگى، من از تو سخت ترم.»
ما زنها فقط زندگى رو نمىسازيم، ما خودِ خودِ زندگى هستيم.
