اصلا حس مادری ندارم و بچه نمیخوام ایا مشکله

وای همین بلا رو هم سر  من اوردن خدا لعنتشون کنه صد باررررررر

من همیشه میگفتم اول دو تایی حالشو ببریم بعد از چند سال بچه بیاریم.و همین کارو کردم.اما الان میگم اشتباه کردم.کاش تو سن پایین تر بچه میاوردم.هم خودم هم شوهرم فاصله سنی کمی با بچه داشتیم.هم جون دار تر بودم هم تو اوج جوانی بچه ام ی مادر جوان و سر حال بودم.

بازم این دیدگاه من هست.اگر واقعا روحیه اتون پذیرش ی فرزند رو نداره نیارید و ب اون بچه خیانت نکنید.چون بچه غقط زاییدن نیست محبت میخواد توجه میخواد و از همه مهم تر صبووووووووری میخواد بی خوابی میخواد و عشق و علاقه میخواد.اینا چیزی نیست ک زوری و ب اجبار انجام و رفع وطیفخ انجام داد باید با جون دل انجام بدی و لذت ببری.

و اینکه الان میگم اگر عقل الانو داشتم و همسرم پایه بود هیچ وقت بچه نمیاوردم چون مسئولیتش بسیار سنگینه و ب عنوان مادر همیشه ذهنم درگیره ک همه جوره چ الان چ اینده بتونم تامینش کنم ساپورت کنم.و این کمی سخت هست و مثل این میمونه قلبت همیشه بیرون از بدنت میزنه و بیشتر باید مواظب باشی.اما هستن خیلیا بی تفاوت هستن اما من نمیتونم.

کجاش سخته مثلا 

فکراتو بکن ببین اگه تا آخر عمر نمی‌خوای بدون بچه باشی بهتره قبل سی بیاری 

چون بعد سی حوصله آن نمی‌کشه بچه بزرگ کنی حداقل بیست و هفت هشت یه دونه بیار تا سیو پنج سالگیش از ابو گل دربیاد راحت بشی بدون بچه زندگی یه مدت خوبه بعدا کسل کننده میشه بچه آوردن هم بعد سیو سه چهار به بعد واقعا سخته چون اون جوانی و نشاط  رو آدم ندارن 

البته هرکسی برای زندگی خودش مختاره

اون عقل و شعورش در همون حده و معنا و مفهوم ازدواج رو فقط جفت گیری میبینه نه چیز دیگه. ازدواج دستاورد های مختلفی داره، ادم خودش رو تو رابطه بهتر میشناسه و بهتر رشد میکنه و نیاز های عاطفی و تعلق خاطر و جنسیش رفع میشه. هم صحبت و دوست همیشگی داری. اینارو نمیبینن 

مشکل تو اینه‌ که طرز فکر و دیدگاه و حرف مردم برات مهمه نه چیزی که خودت میخوای و این خیلی اشتباهه چون مردم تو زندگی شخصی تو نیستن تو سختی و خوشی زندگیت نه قراره باری از رو دوشت وردارن‌ نه باهات شاد بشن پس چرا خودت رو به خاطر دیگران اذیت کنی و جوری که میخوای تصمیم نگیری 

اگه کلا بچه نمی خواین و شوهرت هم با شما هم نظره که حسابش جداس ولی اگه میخوای بعدا بیاری و زندگیتون هم ثبات داره و نرماله باید یه سری چیزا رو در نظر بگیری ، مثلا فاصله سنی بین پدر و مادر و بچه . هم توی سن بالاتر حوصله آدم کمتره ، هم اختلاف سنی باعث میشه درکتون نسبت به هم کمتر باشه ، هم اینکه هر یه سالی که دیرتر بچه بیاری یعنی یه سال اون بچه فرصتش کمتره برای داشتن پدر و مادرش . مثال بزنم برات یه بازیگری بود ، زیبا بروفه ،  بعد ۲۰ سال چند وقت پیش بچه دار شد ، به یه سال نکشیده دور از جون همه شوهرش فوت کرد ، خوب اون بچه اصلا درکی از پدرش نداره دیگه ، کلا فرصتی نداشته برای دیدن پدرش یا کنارش بودن یا خاطره داشتن باهاش ولی مثلا اگه به جای ۲۰ سال ، بعد ۵ سال بچه دار میشدن ، اون بچه ۱۵ سال کنار پدرش زندگی کرده بود و این خیلی مهمه به نظرم . حالا بحث سن نیستا چون آدما هر چقدر هم بزرگ بشن بازم بودن پدر و مادر دلگرمی و پشتوانه هست براشون مخصوصا اگه پدر و مادر خوبی باشن که ان شاالله شما و همسرت باشین 

دقیقا خیلی اشتباهه یک مادر دهن بین باشه . مثل مادرای ما که انگاری مسابقه میدادن بخاطر چشم و هم چشمی بچه میاوردن خونرو پر کردن دریغ از یکم دانش مادری کردن

این حس مادر شدن و پدر شدن غریزه است باید این غریزه رو کنترل کنی. من بخام شوهرم چی

اینا همه تبلیغاتته برای افزایش جمعیت گوش نده. اینجا هم یسری ها کارشون همینه ک بیان تبلیغ کنن

من که هیچوقت همچین غریزه‌ای در خودم حس نکردم و هرگز بچه دار نمیشم چون اصلا علاقه‌ای به بچه ندارم و برای من بچه دار شدن حتی اولویت آخر زندگیمم‌ نیست 

مگه من درباره حرف مردم چیزی گفتم ؟ 

اتفاقا همه حرف من خودتون هستین ، وقتی شما یه تصمیمی میگیری ، مخصوصا که پای زندگی یکی دیگه وسط باشه خوب منطقیش اینه که همه جوانب رو در نظر بگیری . اینکه کی و چه جوری انجامش بدی که در حالی که برای شما خیلی سخت نباشه به نفع اون بچه هم باشه