من خودم قبلا با هر مدل از این آدما روبرو میشدم دلم میسوخت خیلی حالم بد میشد ولی چند وقته به این نتیجه رسیدم هر آدمی ( به جز بچه های کوچک) توو هر شرایطی که هست خودش اون جایگاه رو درست کرده و دیگه برا کسی دلسوزی نمیکنم
یه مثال برات بزنم، یکی از اقوام ما، یه آقایی هست که الان درحال حاضر برای گذروندن زندگیش شغلش تاکسی هست، حالا اگه ببینیش یه آدم پیر و با کمر درد زیاد، خب اگه یه آدم غریبه اینو ببینه ناراحت میشه که با این درد کمرش و سن بالاش باید صبح تا شب تو ماشین جون بکنه تا خرج خانوادشو بده، اما هیچکس نمیدونه که این آدم وقتی جَوون بود چه فرصت های شغلی ای رو خودش از دست داد، تو اون دوران که شغل پر درآمدی داشت هرشب رفیق بازی میکرد، زنش هی حرص میخورد، زنشم کتک میزد،
ببین انقد شغلش خوب بود که اگر هی رفیق بازی و کثافت کاری نمیکرد الان درآمد صد میلیاردی داشت، ولی غافل از اینکه انقد اینکارارو کرد کلی بدهی بالااورد ورشکسته شد
خب ببین این آدم انگار خودش با کاراش این مسیر زندگی رو انتخاب کرد!
میخوام بگم غصه ی هیچکسی رو نخور، دلسوزی کسی هم نکن، مطمئن باش اون آقا هم خیلی فرصت ها داشته که گند زده توش