دیگه خسته شدم
هر کاری میکنم به دخترم نزدیکتر بشم ازم دورتر میشه
کلاس دومه و تک فرزند
هر چی میخواد سعی میکمم براش بگیرم دست روش بلند نکردم تا حالا همیشه بوس و بغل و قربون صدقه ولی جواب عکس میده
همه بچه ها هر چی میشه بخ مامانشون میگن یا حرف شنوی دارن اما من برای دخترم مثل غریبه هام صبح رفتم بهش سر بزنم جلو دوستاش براش پفیلا و پاستیل بردم زیاد خوشحال نشد تازه قبول نمیکرد میگفت ببرش انقد خجالت کشیدم بچه های دیگه ماماناشونو میبینن انگار ۱۰۰ ساله همو ندیدن
چکار باید بکنم که نکردم
زیادی سرویس دادی هوا برش داشته
باباش این مدلیه؟
دیگه هر بچه یه سرشتی داره عزیزم بازم ادامه بده ،مثل خودت با محبت میشه
پسرم منم الان چهارم از کلاس اول هم کلا دو هفته بردمش مدرسه اجازه نداد میگف فکر میکنی من بلد نیستم یا بچه ام یا مثلا دستش نمیذا ه بگیرم میترسه دوستاش ببینن ،یا مدرسه میرم زیاد بهم توجه نمیکنه مثلا نگن بچه نه نه است در حالی که تو خونه خوبه
یکم بی اعتنا باش خودش میاد سمتت
هر بچه ای یجوره دیگه همه مثل هم نیستن که
من پسرم از نوزادی تا ۴ سالگیش انگار ن انگار من مامانش بودم 😑۴ سالش بود پیش میومد صبح تا شب منو نبینه مامانم میگف اصن اسمی ازت نیاورد این بچه
از ۵ سالگیش تا همین چند وقتی که بره پیش دبستانی یهو بهم وابسته شد خیلی زیاد میخاستم برم بیرون باید قایمکی میرفتم
بنظرم بیشتر تو وابسته اونی
دوست داره استقلال داشته باشه
زیاد بهش نچسب بذار تو مدرسه با دوستاش باشه یکم ازت دور باشه تا دلتنگ بشه
بچه ها متفاوتن دیگه.بعضیا کلا گرم نیستن.یکم بش فضا بده.زیاد بش نچسب شاید بهتر شد.بعدم فعالیت های دو نفره داشته باشین.ببین چی دوست داره.فیلمای مورد علاقشو ببینین.بازی های فکری دو نفره.اهنگایی که دوست داره حفظ کن...
شاید روانشناس کودک بهتر بودنه کمکت کنه...کمک گرفتی؟
مگه همه بچه ها باید عین هم باشن؟
منم از اول اخلاقم شبیه دخترت بود
الان ک ۳۱سالمه م همون شکلی ام.با مامانم و هیچکس دیگ حرف خاصس نمیطنم
