اگه تو سن بلوغ هستی که خب طبیعیه نسبتا.
الان توی بدنت هرج و مرج و غلغله هورموناست.
ولی خب باید دیگه شروع کنی کنترل خشم رو یاد بگیری.
آیا حق داری ازشون ناراحت باشی؟ اره حق داری.
ولی واکنشایی که نشون میدی، باعث نمیشه حالت بهتر بشه. برعکس حس میکنی درونت تاریک تر میشه، خشم درونیت بیشتر میشه و گره های فکریت بیشتر میشه. درسته؟
بله دقیقا همینم
خوب توصیفم کردی
۱۷/۱۸ سالمه اما تحت تاثیر بلوغ و اینا نیستم
با اینکه الان کاریم ندارن و حتی اومدن ک ببخشمشون بازم وقتی یاد کاراشون میوفتم دیوونه میشم و متاسفانه هرچی تو دلمه رو مجبورم‌بگم
کار خوبی میکنی.
عذاب وجدان هم نداشته باش.
خودتو خالی کن که زودتر به مرحله تحلیل مشکل و بازسازی و درمان برسی. عقده هرچی بمونه سنگینتر میشه و حلش مشکلتر.
الان یکی میاد میگه وای مادر نشدی... مادر شدم و میگم به جای توجیه رفتارهای بیمارگونه در حق بچتون خودتون رو درست کنید.
کاش قبل بچه دار شدن بفهمیم بچه مسئولیت داره
نه فقط خوراک و پوشاک بلکه مسئول احساسات بچه هم هستن
عاق والدین خیلی بده ولی عاق فرزند بدتر
چقد خوب ک یکی بالاخره درکم کرد
اینجا همه اومدن فاز گرفتن که باید احترام پدرمادرو داشت
احترام تا وقتی خوبه ک خودشونم خوب باشن
خانوادم الان کاریم ندارن
اما وقتی یاد کاراشون میوفتم ب شدت حرصی میشم و مجبور میشم هرچی تو ذهنمه رو بگم چ حرف خوبش چه بدش
رفتار الانشون اصلا مهم نیست. مثل اینه یکی با ناشیگری تصادف کنه و آسیب بزنه بعد بگه خب الان که دیگه کاریش ندارم! اولویت بهبود روحیه خودته شاید الان با این حرفا خودت ناراحتتر بشی اما بخشی از پروسه پذیرش مسئله و آغاز درمانه. ناراحتم میشن بشن روحیه اونا مهمتر از روحیه یه بچه نیست. اگه فکر میکردن آسیب جدی وارد نمیشه الانم تحمل کنن
خب دیگه سنت خیلی کمه
تازه بعد از ۲۵ سالگی، قشر پیش پیشانی مغزت به رشد تقریبا کاملش میرسه. این قشر مسئول تفکر منطقی و کنترل احساساته.
پس تقصیری نداری.
من توصیه م به تو اینه که سعی کنی در مرحله اول، خطاهایی که پدر و مادرت در حقت کردن رو نسبت بدی به ناآگاهیشون. نه بدجنسیشون.
بلد نبودن رفتار درست رو. به اندازه کافی هم تنبیه شدن به نظرم.
دیگه وقتشه یه فصل جدید باز کنی تو دفتر زندگی.
تو اگه به تنفرت نسبت به پدر و مادرت ادامه بدی، کم کم نسبت به خودت هم تنفر پیدا میکنی. اینو جدی بگیر.
