هم‌برا کار هم‌دانشگاه.من یه لیست از کارخونه ها در اورده بود زنگ‌میزدم برا کار.یه جای دولتی زنگ‌زدم‌رک گفت نامه داری کسی معرفیت کنه گفتم نه گفت پس دنبال کار نباش.همینجوری یه کار پیدا کردم ولی میدیدم چه مافیایی هست تو کار.همسر میگفت اصکال نداره برو سابقه جنع کن.یه روز مدیرم کاری کرد دیگه بعد مدتها کم اوردم به سختی خودمو رسوندم خونه اشکام میریخت فقط .گفتم دیگه نمیرم همسرم گفت نرو .بعدم کارش لنگ‌موند با صد تا شماره زنگ‌زد جوابشو‌ندادم
ولی باید شرایط تلاش و موفقیت فراهم باشه.حالا ما هی تلاش میکنیم ولی به اندازه کار و تلاشمون هیچی نداریم.۵ساله ازدواج و تلاش میکنیم ولی فقط یه خونه تونستیم بگیریم .اگر این تورم و گرونی نبود قطعا خیلی میشرفت میکردیم
ما سخت قبول شدیم.برا دانشگاه آزادم باید کنکور میدادیم الان چی تقریبا کسی نیست که دانشگاه نره.از لحاظ روحی و رفتاری معلمای بداخلاق سخت گیر.فکر میکنی راحت کار پیدا میشد نه.برا خونه هم اگر حداقل داستانای خودمونو بگم باورت نمیشه هر زمان‌سختی خودشو‌داشته .رفاهی که بچه ها الان حداقل تا دیپلم دارن ما کجا داشتیم.تازه ما متوسط بوریم
خوب ما دهه شصتیا عادت داریم با چیزای کوچیک شاد باشیم .وگرنه مثلا الان من‌بگم‌چه جوری خوش میگذروندیم میگن این خوش گذشتنا توقع ها و انتظارات عوض شده.من ازدواج کردم همسرم یه کارمند بود نه خونه داشت نه ماشین.همون زمان هم با اون‌حقوق میگفتیم خو نه این‌قیمت ما تا پنجاه سال دیگه مگه میتونیم.
ببین عزیزم هشت سال جنگ خیلی سخته تا دوازده روز بعد پسرهارو به زور میبردن سربازی کلی جانباز شدن بعد کشور نابود هشت سال همش ترس برای تولید سرباز کلی بچه آوردن که باعث شده شصت میلیون دهه شصتی داشته باشیم وضعیت ما خیلی افتضاحه درست ولی جنگ خیلی سختتره
دقیقا کاش بیشتر بگی بدونن چه خبر بوده ما که دهه هفتادیم دونه به دونه سیبیلامونو چک میکردن
من نمیتونم اجاره نشین باشم بدتر از اجاره نشینی چیزی نیست.نمیشه هم خونه خرید هم زندگی کرد؟دهه شصتی هایی که من دیدم اونزمان با تلاش کمتر از ما خونه تو بهترین نقطه شهر خریدن حالا با این همه تلاشی که میکنیم حدود ۳۰سال باید هیچی نخریم این پول خونه جمع بشه
