اره به نظرم یا کلا نباید بچه دار شد یا اگه بچه دار میشی باید حداقل واسه چند سال قید ارزوها و اهداف و شغلت رو بزنی و دربست در اختیار بچه باشی .
من ترجیحم اینه به خودم و اهدافم اهمیت بدم و بچه دار نشم .
البته مادرم به بچه های خودشم اهمیت نمیده بعد بخواد به نوه ش اهمیت بده 😂 ما رو فقط به عنوان حمال خودش زاییده میخواد به جمع حمالا نوه هاش هم اضافه بشن .
ولی من همینجوریش مامانم حق زندگی رو تا حد زیادی ازم گرفته و همه دردسراش رو سر من و داداشمه .
نمیخوام یه بچه هم بیاد و نصفه دیگه از حق زندگیمو اون بچه ازم بگیره
از اون 6 تا اگه شانس میاوردن یکیشون نمیمرد بقیه شون به گشنگی و بدبختی بزرگ میشدن
قدیم امید به زندگی کم بود و نرخ زاد و ولد زیاد
واضحه که چطور
مادربزگم ۱۰ تا بچه داشت ولی بیشتر کارا رو خود بچه ها انجام میدادن غذا پختن. چرای گوسفندان، نون پختن ، رفت و روب و و شست و شو...اگه هم سرپیچی میکردن چنان میزدشون
مثلا یبار با قیچی چنبار زد تو سر پسرش که سرش شکست
تراکم زن‌های ایرانی نسبت به قدیم کاهش پیدا کرده
حساسیت روی بچه‌ها کمتر بود
خانواده‌ها بهم نزدیک بودند و بچه‌ها کنار هم بزرگ میشدن
فردگرا نبودند
درسته ، من الان این طرز فکر رو دارم البته ۲۴ سالمه و تازه ازدواج کردم و یک ساله لیسانس گرفتم . احساس میکنم هنوز خودم به ارزوهام نرسیدم و از اون طرفم مسئولیت ها و تروماهای زیادی از مادرم رو گردنمه .
واسه همین بچه دار شدن رو از بین رفتن ارزوهای خودم میدونم .
شاید مثلا تو ۳۳ سالگیم به این نتیجه برسم که بچه میخوام و ارزوم بشه بچه
