هیچ وقت خودشون رو تو زندگی با کسی مقایسه نمیکردن بخاطر همین تو زندگی مالی و... پیشرفتی نداشتند با اینکه هر دو کارمند بودند از خیلی قدیم شاید دهه ۵۰
نه فکر ارتقا خونه و ماشین و نه حتی برنامه ای برای آینده بچه ها ، مثلا میگفتن تو موقعیتش که تلاشتون رو بکنید به هدفتون تو کنکور برسید اما اینکه رتبه ما تک رقمی باشه یا نجومی نه خوشحالشون می‌کرد نه ناراحتشون! با اینکه ما رو دوست داشتند ، یجورایی که فهمیدم میگفتن در هر شغلی و هر کاری که هستی برای رضای خدا و خدمت به مردم به کار کنی ، دیگه براشون مهم نبودنون شغل چیه ، پدر مادر من اگر ماهی ۲۰ میلیون درامد بچشون باشه یا ۲ میلیارد براشون تفاوتی نداره
