چی باعث شد پشیمون بشید از انتخلب رشتتون و یا شغلتون⁉️

روی نوع بیانت، نوع نگاهت و عزت نفست کار کن

محکم و جدی صحبت کن

با مشتری به هیچ عنوان گرم نگیر

واقعا ناراحت کننده ست 

ببین هر کاری تا زمانی که مهارت کامل و کافی توش پیدا نکنی خاک خوری و سختی داره اینطور موقع ها باید بمونی و ادامه بدی ممکنه هی بری جلو دقیقا جایی که فکر می‌کنی آره خودشه چقدر خوب شدم ببینی عه من که دارم بدتر میشم اینجا باید خوشحال سی یعنی نورون های مغزت شروع کردن به تغییر کردن و این تغییر باعث پسرفت موقت میشه و اگر اینجا ناامید نشی یه کم زمان بگذره شکوفا میشی 

حالا جواب سوالت بیین زمانی میتونی بفهمی از کارت متنفر هستی یا نه که هر چقدر تلاش می‌کنی میبینی واقعا استعداد نداری و مثلا سی بار یه مدل رو بافتی ولی باز گند میزنی اینجا دیگه شک کن، یا مهارتت کافی هست کارت هم خوب هست ولی حس می‌کنی اینجا اونجایی نیست که من باید باشم برام معنا بخش نیست دلم نمیخواد برای این حرفه و هنر جون بدم دلم نمیخواد همه عمرم این کار رو بکنم دلم نمیخواد دیگران منو با این کار بشناسن به شغلم افتخار نمیکنم 

و مهم تر از همه احساس غرقگی طی انجام کارت نداری 

 غرقگی احساسی نیست که همیشه پیش بیاد احساس به شدت خاصیه 

تصور کن وقتی داری کار رو انجام میدی تا حدی تسلط کافی داری کمی احتیاج هست تمرکز کنی ولی می‌دونی اگر دقت کنم از پسش برمیام کاره واست آسون نیست ولی بسیار سخت هم نیست 

اینجا اون لحظاتی که داری تمرکز میکنی حس می‌کنی زمان مفهوم خودش رو از دست داده و اینجاست که احساس فوق العاده عجیب غرقگی به وجود میاد 

ممکنه همزمان با این غرقگی استرس هم داشته باشی ولی برآیندش حال خوبیه 

  اگر وقتی توی همچین موقعیت هایی که توضیح دادم بعد از تسلط پیدا کردن روی کارت غرقگی برات پیش نمیاد یعنی باید شک کنی که این کار رسالت زندگیت هست یا نه 

من  تحصیل که بهم دادده شد خستم از بچگی فقط جامعه طبق نیاز های خودش با من رفتار کرده یه عده رو نخبه. کرده یه رو کارگر با به حساب نامید اکه کاش تو این کشور جهانی سومی بدنیا نمیودم