الان حالتون چطوره؟
بچه ها من سی سالمه و تمام بچگیم نوجوانیم و جوونیم تو سختی گذشت و داره میگذره انقدر ظرفیتم پره که شاید باور نکنید با کوچیک ترین صحبتی بغض میکنم و بهم میریزم گاهی به خودم میگم لعنتی چرا قوی نیستی گاهی هم میگم تو قوی هستی ولی ظرفیتت پر شده دیگه
تو منی یا من توام
من
همیشه
درسته ظرفیتت پر شده.. دلیلش چیه
ماها ضعیف نیستیم ماها کل عمرمون در حال جنگیدن بودیم دیگه خسته شدیم
زندگی که همیشه سخت هست
سختی هایی که تجربه کردم رو گذاشتم کنار
با گذر زمان پیش میرم
به خودم و زندگیم سخت نمیگیرم
چیز هایی تموم شده هم به خودم یاداوری نمیکنم
من بچه طلاق بودم اون والدی هم که مسولیت ما رو داشت ازدواج کرد و عملا تو خانواده خودم و پیش پدر مادر خودم بزرگ نشدم خیلی سخت بود برام ، تا ۱۸ سالگی
بعدش دیگه ازدواج کردم و از نظر عاطفی و مالی تامین شدم اما هنوزم اون زخم درونم هست منم مثل تو زود بغضم میگیره نمیتونم بحث کتم دعوا کنم حقمو بگیرم
واقعا من از تو شکم مادرمم سختی کشیدم تا الان ....
سختی از این بالاتر نبود فقط ی وعد غذا توروز باشه نه تا بچه تو ی خونه کوچیک بدونه هیچ امکاناتی هیج جای نداشتن برن تمام طول عید چشمشون به در خشک میشد کسی بیاد خونه اشون یا اینا برن جای ولی هیچ وقت نمی شد بدونه صبحانه وپول میرفتن مدرسع با
بالباسهای کهنه وای اگر بخوام بازم بگم طومار صد دفتر پس بی خیال
