قربونت ممنونم ازت ❤دقیقا سلامت روح و روان خیلی مهمه الان به مرحله ای رسیدم فقط آرامش میخوام ،اون سختی ها باعث شده اعصابم ظعیف بشه .
الان اصلا محلشون نمیدم .شوهرمم گذاشته اختیار خودم حتی منم بگم دعوت کنیم اون میگه ولشون کن مفت خورای نمک نشناسو
خداروشکر آخرش همه چی درست شد
سعی کن با بچه هات بیشتر بیرون بری
پارک رستوران بازار
اینطوری یکم اجتماعی میشی
بعد دیگه میتونی مهمونی و رفت و آمد رو تحمل کنی
فدات ممنونم .
اتفاقا آدم خیلی اجتماعی هستم بچه هامم همه جا میبرم ،فقط یکی بیاد خونمون بخواد شب بمونه خود به خود عصبی میشم دست خودم نیست . باورت میشه اون اون سال ها انقدر مهمون داشتیم هیچ وقت درست حسابی با شوهرم خلوت دو نفره نداشتیم ؟؟گاهی دلم میگیره
اول تاپیکم گفتم که خونه پدرم همیشه پره مهمان بود هنوزم اینطوره الان عید میشه خونه پدرم قلقله س
استارتر ا‌لای تاپیک قلبم داشت وامیستاد از حرص. همیشه همینه اونی که مظلومه هیییچکی قدر نمیدونه تا صدات دربیاد همه شروع میکنن احترام گذاشتن
دقیقا تجربه کردم و دیدم ،یه زندایی دارم خیلی مظلوم بود همه اذیتش میکردن ولی دوتای دیگه زنداییم سلیطه بودن همه حساب میبردن .
من خودم ساده و مظلوم نبودم فقط مشکلم این بود تو خجالت و رودربایستی نمیتونستم چیزی بگم کاری کنم ،همش با شوهرم دعوا میکردم ،البته خانواده شوهرمم خیلی بی شرف بودن یه بار گفتم آبجی چرا بدون اجازه من (خواهر شوهرم ) رفتی کمدم باز کردی ؟؟برگشت گفت خونه داداشمه به تو چه .
یا مثلا خود به خود میگفت لیلا (جاریم ) زیادی قد قد میکنه فکر میکنه کیه؟ خونه داداشمونه به اون چه زر زیادی میزنه ،میخواستن به در بگن دیوار بشنوه .
یه بار زنگ زد ۴۰۰ بزن حسابم ، گفتم نداریم ،گفت به تو چه داداشمه .بی چاک و دهن بودن
