واقعا به چه امیدی صبا از خواب پامیشی

من یه شخص الکی خوشم خیلی امید دارم

واقعا اینکه من به امید لبخند و شیرینی ها و عشق بچه ام بیدار می شم کلیشه ای هست؟ هر روز رشد می کنه و دنیا رو کشف می کنه. پر از شادی و قشنگی هست. عشقش هم حقیقی و نابه. یه دست می اندازه گردنم و منو می بوسه انگار همه ی دنیا رو بهم دادند. اینا کلیشه نیست آخه. این ته لذت هست.
من به عشق شغلم هم هر روز بیدار می شم. کارم رو دوست دارم. همکارامو.. و خب پولی که می گیرم بهم استقلال می ده. بهم قدرت تصمیم گیری می ده. سال ها براش درس خوندم و زحمت کشیدم.
هر چند هفته یه بار با نزدیکا در حد یه عصرونه دور همیم. به درد و دل هم گوش می دیم. گاهی غم و غصه است و گاهی هم شادی و جک و سر به سر هم گذاشتن.
همینا دیگه!! گاهی یه کتاب کوچولو که دارم می خونم حالمو خوب می کنه. گاهی خوردن یه بیسکوییت و چایی. ولی قبول دارم که مریض باشم یا مادرم مریض باشه و یا اگر مثلا با همسرم دعوای بد کرده باشم یا استرس شدید داشته باشم به خاطر یک چک پاس نشده از هیچی نمی تونم لذت ببرم. حتی از لبخند بچه هام. شادی و لذت بردن هم به شرایط هست و هم یه استعداد هست. هر دوش لازمه. 

من همه جوونیم درس خوندم کار کردم و ورزش کردم و مهارت کسب کردم که هیچ عامل  سیاسی قانونی اقتصادی اجتماعی برام نتونه تعیین تکلیف کنه.

ایران اگه برام امن نیست تحصیلی میرم ، تحصیلی نشد کاری میرم ، کار مرتبط با رشتم نشد میرم مربی ورزش میشم ، مربی نشدم میرم معلم زبان میشم ، نشد خودمو میتکونم سرمایه گذاری برم.

الانم که شرایط ایران سخت تره اتفاقا باید صبحا محکم تر و قوی تر بیدار شیم 

چون وقتمون کمه ، معلوم نیست این لحظات ارومی که میتونیم خوب فکر کنیم و تمرکز کنیم تا چند وقت دیگه ادامه داره . باید نهایت استفاده رو ازش ببریم 

ایشالا کار مناسب پیدا میشه. 

تو خودت بزرگ ترین دشمن و فحاش به خودت هستی

دیگه جوابت رو بیشتر نمی دم.. خجالت نکشیدی همچین چیزی نوشتی؟ 

منو بگو چه قدر وقت گذاشتم نوشتم برات! 

اره واقعا به همچبن چیزی نیاز دارم ... بزرگ شدن اصلا خوب نبود 

هربار چشامو باز میکنم دنبال نشونه میگردم که همش خواب بوده باشه 🥲🥲

آدم زود رنج و سخت گیری بودم محبت و توجه دیگران برام مهم بود زود عصبانی میشدم الان خیلی ناچیز شده اخلاقای بدم 

همشم مدیون استاد محمد شجاعی هستم به لطف خدا یه نوری وارد زندگیم شد که همیشه حالم خوبه

زندگی نمی کنیم صرفا زنده موندیم.

به جای امید به اینده، نگران اینده ایم