خیلی از خودم بدم میاد از بچگی چون نمتونستم ازدواج کنم و شرایط خوبی و ادمای خوبی دورم نبود و نقص عضو داشتم همیشه حس کمبود داشتم و خودمو تنها ترین ادم دنیا میدیدم
برا همین با پسرای زیادی در ارتباط بودم و خودمو با اونا سرگرم میکردم...
چ شبایی ک خون گریه کردم انقد ک خودم و کوچیک میکردم برای موندنشون و حس گناه و عذاب وجدان از ی طرف
امروز خیلی خستم دیگه تاب و تحمل ندارم...
کاش خدا ی آدم خوب نصیبم کنه من واقعا توان و تحمل تنهایی رو ندارم😔😔😔
اتفاقا صبر منم سر اومده
ینی چی نقص عضو؟چ مشکلی داشتی؟چندسالته
تنهایی یه درده ولی درد متاهلی صد برابر از اون
ما کردیم تو نکن
حالا ۱۵ سالمه نامزدمم ۲۵ سالشه(سنتی بوده)
حرف پشت حرف،حرف شنیدن از مادر شوهر/خواهرشوهر،خسیس بودن مردااا که ۹۰ دذصدشون اینطوریین،چیزی میخوای انجام بدی مثل ژل،زیبایی،میکاپ دلخواهت،لباس دلخواهت که شوهر نمیذاره بپوشی بخری بکنی
پس نگووو تنهامم چیزی فلان
مجردی عالمی داره🙂🤝🏻
عزیزدلم ناراحت شدم بابتش.خدابجاش حتماچیزای بهتری روبرات اماده کرده ناامیدنباش زندگی قشنگی های خودشم داره بشین عاقلانه فکرکن اینک نبایدتن به هرحاسته ای بدی چون همچین مشکلی داری برای خودت ارزش قائل شوکسی ک توروبخادبرات تاکوه قافم میادپس برای موندن کسی یابخاطراینک فقط توازطرف خوشت میادخودتوکوچیک نکن
خب الان ما چکار کنیم ؟
