خب پس الان چرا بهش فکر میکنی ؟
من اگه جات بودم اصلا اون سه سال رو هم نمیرفتم با خانواده همسرم زندگی کنم که حرمتا بشکنه و باهام احساس صمیمیت کنن
همون سه سال هم که رفتی اشتباه بوده ، اصلا بهش فکر نکن
مادرها همه تفکر قدیمی دارن. گاهی اوقات اعصاب ادم خرد می شه وقتی باهاشون مشورت می کنی
مثلا می گی مادرشوهرم انتظار داره هر روز اونجا باشیم ! می گه خب مگه چیه حالا برید دور هم باشین
می گیم انتظار داره همه اش کارهاش بکنیم ! می گه حالا طوری نیست یکم کمکش کن
می گیم فلان حرف می زنه! می گه حرف باد هواست!
می گیم بچه ام مدام بغل می کنه می گه این بچه مال خانواده شوهره! می گه بچه که سند نداره بتونند به نام خودشون بزنند!
یعنی حتی اگه بگیم ما رو کتک می زنه ! می گه حالا طوری نیست یکم هم کتک بخور !
منم دقیقا شرایط تورو داشتم بعد ۴ سال رفتم از اون خراب شده،
بخدا روز نبود به بهانه مسخره نیاد سرک بکشه فضول خانم،
تو یه جای ۲۰ متری زندگی کن خیلییییی ارزشش بیشتر از اینه که با آدمای فضول سرکار داشته باشی
مریضن دقیقا
فقط من نیستم ک داد مادرشونم دراوردن پیرزن از دست اینا اسایش نداره همه زندگیش شده پختن شستن و نوکری برا دختراش
منم هی میخاد همینجوری باهام بکنن را نمیدم شدم ادم بده
توقع دارن نوکر بیجیره مواجبشون باشی
تو همه چی اونا خوبن و عروس ادم بده
تو سنگ و اهن احساس هست تو این پنج تا خاهر ن
اگه پولی مالی خوراکی چیزی وسط باشه همه هستن امان از روزی ک ب اندازه سر سوزن کار خانواده گیر اینا باشع
ب خدا خودمم خاهر شوهرم ی بار ب عروس تو نگفتم همیشه احترام همو نگه داشتیم و داریم
بچه نداشتی و انقدر اذیت شدی
بعد از بچه دار شدن دخالتها هزار برابر میشه
شک نکن بهترین تصمیم رو گرفتی
وقتی اعصابت راحته ، ارامش رو به بچه ت انتقال میدی و بهتر ازش مراقبت میکنی و اتفاقا برای تربیتش هم بهتره
