بعضیا میان از نزدیک‌ترین آدمای زندگیشون بد میگن، مامانشون، باباشون، همسرشون. با افتخار می‌نویسن که فلانی اینجوریه، اون یکی اونجوریه، بعدم تهش یه توهین یا تحقیر. انگار درد داشتن یعنی باید همه چیز رو بریزن بیرون، حتی حرمت آدمایی که یه روزی پناه بودن. آره شاید اشتباه کردن، شاید اذیتت کردن، شاید هنوزم بلد نیستن درست رفتار کنن، ولی این دلیل نمی‌شه که جلوی همه له‌شون کنیم. درد و دل فرق داره با بی‌احترامی
اگه کسی اذیتت کرده، حق داری ناراحت باشی، ولی حق نداری حرمتشو بشکنی. مخصوصا وقتی اون آدم یه زمانی برات همه چیز بوده. بعضی حرفا رو باید تو دل گفت یا به کسی که واقعا گوش می‌ده نه به همه دنیا. احترام داشتن نشونه ضعف نیست نشونه بلوغه. کاش یاد بگیریم درد رو با احترام فریاد بزنیم نه با تحقیر.
