شبا تو خواب با یه غریبه درد و دل میکنم از غمام از روزام از دغدعه هام میگم صبح که پا میشم برای بی کسی خودم گریه ام میگیره
آرزومه فقط یکی باشه بهش بگم چی داره بهم میگذره
ولی هیچکس نیس هر کی هم میرسه خودش میشه درد
هیچ دوست یا رفیقی ندارم هیچکسو ندارم براش حرف بزنم
ته بی کسی منم
ازخانوادم به خانواده شوهر پناه بردم،بهشون محبت کردم ،فکرکردم میشه خانواده ساخت،نشد...
اولو اخر متوجه میشی هیچکیو نداری خودتیو خودت و خدااااا
بعضیا اینو تو 20سالگی میفهمن بعضیا تو 90سالگی
ته بی کسی اونجاست ک بین جمعیت باید خودتو محکم نشون بدی و قوی
ولی فقط خودت میدونی ک چقدر تنها و خسته ای
چقدر داغونی و کم اوردی
هی خم میشی هی دست به زانو میزاری باز ادامه میدی
اون وقتایی ک تنهایی باخودت دردودل میکنی ک دیگه باخودت رودروایسی نداری
میفهمی اوج غم اونجاست ک حتی ی نفرم نداری ی دست به شونه ات بزاره حتی یک کلمه بگه بگو من هستم می‌شنوم
شنونده هم نداری
