اصلا اهل تفریح و فلان نیستن از بچگی اینجور بودیم ...تو روستا ما رسم هست هرساله تابستون دوروز میرن تفریح کل محل کل روستا ..لباس نو میخرن کلی غذا خوشمزه درست میکنن میگن میخندن...بعد ما از بچگی هرساله پدرم نمیذاشت ما بریم همش یه بهونه میورد من انقد گریه میکردم از بس دلم میخواست مثل بقیه بریم اما بابام نمیذاشت حالا من ازدواج کنم شوهرم دوست داره و هرسال میایم روستا تا بریم با خانواده هامون خواهرم که شهر دیگه هست اصلا نیومد بابامم همش عصبیه هی میگه ما دوست نداشتیم بریم بخاطر توکه دوست داشتی مجبور شدی و همینطور مادرمم میگه خیلی ناراحتم خیلی احساس پشیمونی میکنم که اومدم ... رفتم بیرون همه روستا خوشحال درحال خرید تدارکات فردا بگو بخند بعد خانواده من...
من تو زندگیم با شوهرم خیلی مشکل دارم خیلی حس تنهایی و بدبختی دارم خیلی زجر میکشم از اینطرف خانوادم هم اینجوری
دیگه هرکس یک جوره
دنبال خوشی و شادی نگرد
تو این دنیا خوشبختی وجود نداره
حتی اونهایی که سفر و گردش زیاد میرن بازم زندگیشون کرمو هست
وسط گردش و مسافرت صدبار دعوا میکنن
بچگی منم همینجوری گذشت جوریکه بلد نبودم شاد باشم دلمرده شدم. من با مادربزرگ پدری بنابه دلایلی بزرگ شدم خونشون روبروی پارک و بهترین نقطه شهر بود برای همین ۳لایه پرده مینداخت که از بیرون داخل دیده نشه یا دختر دم بخت هیچ جا نمیبردن میگفتن اونوقت خواستگار نمیاد براش، خب بیشعور دختر دم بخت باید تو دید باشه تا خواستگار خوب براش پیدا بشه🤦♀️ و....و...
ازشون بکش بیرون خودت آدم شادی باش
من مجردی شمال زندگی میکردم شهر دریا و جنگل ولی تا زمان ازدواجم نه جنگلو دیدم نه دریارو نه حتی یه پیک نیک رفتیم سالی یکبار یا میبردمون این امام زاده یا اون امام زاده اونم گاهی چندسال در میون بود با فامیل هم رفت و آمدی نداشتیم عملا خونگی بودیم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
11 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
