من هیچ وقت ذوق و شوق دیگرانو تو زندگی ندارم وقتی یکی ازم تعریف میکنه خوشحال نمیشم و میفهمم نیتش چیه
وقتی میخوام تلاش کنم یه چیزی بهم میگه تهش که چی ...البته خیلی زیاد تلاش میکنم ولی یه یاس شبیه همه فیلسوفای ناامید سراغم میاد
رفتارمم خیلی سرد و خشکه ....خیلی صریح و واضح و بدون اغراق و رک حرف میزنم .......
نمیدونم اما من خوشحال نیستم چون میدونم زندگی اونقدر تلخه که هیچ شکری شیرینش نمیکنه ...فقط توهمات ما قابل تحملش میکنه
من هیچ وقت خوب نبودم همیشه دنبال چیزی بودم که پیداش نکردم خودمم نمیدونم چی فقط میدونم من گم شدم ..
