میرم دانشگاه از اول مهر حالا خوابگاهم ولی دلم نمیخواد غصه ن پدری بخورم ن مادری ن برادرم ن هییییچ کس واقعا نمیکشم دیگه تو خونه همش دعوا همش تو سر و کله هم میزنن همش غرهای الکی بهونه های الکی هرچی پدر مادرم از زندگیشون میگذره بیشتر باهم تفاهم ندارن هیچ کدوم کوتاه نمیان همش غر همش جنگ و دعوا
مادرم میگفت تو خونه پدر همش غصه بخوری دو روز دیگه بری خونه شوهر هم همینطوره
واقعا حوصله ندارم دیگه
یه پکیج همسرداری براشون بخر
شاید آگاه بشن
بهتره از اون محیط دور بشی به نفع خودته
اصلا هم به حرف مادرت گوش نده خیلیا خونه پدر سختی کشیدن
اما خونه شوهر خوشبخت شدن
قرار نیست کسی رو انتخاب کنی که باهاش تفاهم نداری
یا اخلاق نداشته باشه
از خدا طلب آرامش برای ذهن مشوشت دارم
جسارتا چی می‌خونین؟
شرایط کلا بد شده برای همه منم همین الان باهمسرم دعوام شد کلی فکر تو سرم میچرخه و بشدت عصبانیم ولی انقد جامعه فشارمیاره همه عصبی شدیم حرف همم نمیفهمیم...از منی ک در گذشته شبیه تو بودم بتو نصیحت مستقلشو و جداشو ...بعدها رو اعصاب و زندگیت تاثیر بدمیذاره
دیوونه شدم همش عذاب وجدان ک مادرم رو باید از این خونه نجات بدم ک اینقدر رنج نکشه همش این مسئولیت گردن منه انگار ک درآمدی نداره و.. خودش هم میگه مگر تو منو از اینجا نجات بدی و اگر نتونم هذاب وجدان میگیرم در صورتی خودشم بی تقصیر نیست حالا
سلام عزیزم
منم شرایطم مثل تو بود سخت ترین روزهام تو خونه پدری بود همش جنگ و دعوا داداشم ۱۰ سال ازم بزرگتر بود همیشه کتکم می زد سر هر چیزی بدم می زد بابام باهاش درگیر بود زندگی میدون جنگ
ظهر دلم نمی خواست برم خونه دلم می خواست فرار کنم
تو بدترین شرایط درست خوندم و شدم ی رتبه سه رقمی کنکور و ۱۸ سالگی رفتم تربیت معلم و دیگه کنده شدم از خونه
ازدواج خوبی کردم با ی ادم صاف و ساده نه پولدار
و آرامش دارم
توکل به خدا کن
مطمئن باش آینده روشنه
بخاطر سختی های خونه پدری عجول نشی تو ازدواج
تا انشالله به آرامش برسی
