دنیای عیجیبیه تو این چند ماه اخیر یه موضوعی رو که همیشه آرزوشو داشتم و روش کار می‌کردم جور شد و بلاخره بهش رسیدم. ناشکری نمیکنم خداروشکر راضیم. ولی شاد شدم؟ذوق زده شدم؟نمیدونم چون الان یه هدف و آرزو حتی بزرگتری رو دارم که میخوام بهش برسم. افق دیدم عوض شده
همیشه وقتی خیلی میخوای به یه چیزی برسی فکر میکنی وای روزی که این مال من بشه دنیا وایمیسه از شادی و من دیگه هیچی بیشتر از این نمیخوام ولی میل و آمال آدم هیچوقت تموم نمیشه. حداقل من که اینطورم
تجربه اش نکردم:))))
کی
انسان همینه عزیزم
دنیا همینه.
کسی که خواست دنیایی داشته باشه تموم نمیشه مگر اینکه کلا بیخیال دنیا بشه
چون انسان روحیه ی بینهایت‌طلبی داره و همه همینیم
دقیقا :)
و بشخصه برام سخته این روند... تمام زندگی داریم دنبال تمام رؤیاهایی میدوییم که تمومی ندارن...
بنظرم گاهی باید بایستم و نگاه کنم به زندگیم، که چطور داره میگذره، نگاه کنم به خودم، به آدم درونم که حال دلش با بدست آوردن این رویاها بهتر میشه یا دردش چیز دیگه‌ایه..
یه زمانی پراید داشتم و دیگه هیچی گفتم ی پارس بخرم خوبه دیگه الان پارس و پرایدو خونه و کارو باهم دارم باز دلم شاسی بلند میخواد مال دنیا مث آب دریاس هر چی بخوری تشنه تر میشی...
