داستان ترسناک

اسمم نیماس الان ۳۶ سالمه از کرج ۱۰ سال پیش داداشم عمرش رو داد به شما و چون داداش بزرگ ترم بود و میونه خیلی خوبی باهم داشتیم من ۱سال و نیم  اخر شب میرفتم سره قبر و تنهایی واسه خودم بودم از از یکی دو ساعت تنها بودن و گریه که خالی میشدم بر میگشتم

بعضی شبها تو قبرستان بهشت سکینه صداهایی میشنیدم دقت میکردم میدیدم چند نفر امدن دارن گریه میکنن میرفتم سره قبر رفتگان اونها اولش من رو میدیدن که تنها هستم و رفتم بالای قبر رفتگان اونها جا میخوردن ولی بعد که میدیدن بعد از خواندن فاتحه میرفتم سره قبر داداشم میومدن فاتحه میخوندن و سریع سوار ماشینشون میشدن و تخته گاز میرفتن

از این قضیه گذشت تا چند سال بعد مادر یکی از دوستانم فوت کرد یک شب اخر شب بود با یکی دو تا از دوستان و پسرش رفتیم سره خاک شمع روشن کرده بودیم هوا کاملا صاف بود بادی در کار نبود بعد از گذشت چند دقیقه یه باد امد و شمع ها رو خاموش کرد همه گفتن بریم  بلند شدیم چون قبر مادرش نزدیک قبر داداشم بود رفتم سره قبر داداشم یه فاتحه خوندم و برگشتم تو ماشین بچه ها مثل بید میلرزیدن که برگشتیم چند وقت بعد باز شب بود که رفتیم سره خاک من بودم یکی از دوستان و پسره خدا بیامرز ماشین رو پارک کردم دیدم جلو تر جلوی اب خوری ۲ تا ماشین مشکی به صورت کج پارک کرده بودن از ماشین پیاده شدیم امدیم ظرف اب رو پر کردیم که قبر رو بشوریم رفتیم سمت قبر دیدیم یه چنتا صندلی دور یه قبر چیده شده و چنتا شمع روشنه این دوستان ما یه کمی ترسیدن وقتی رسیدیم سره قبر دیدم یکی از بچه ها از جیبش یه چاقو در اورد گذاشت رو قبر گفتم این چیه بذار تو جییبت گفت بذار باشه من خیلی میترسم دوستتمم گفت بذار باشه امدم برگردیم دیدیم یه سری ادم تو قطعه بالایی هستن دقت کردیم چنتا خانم با چادر سفید بودن که وقتی باد میزد چادر ها یه کمی بالا میرفت چنتا بچه دور و وره شون بازی میکردن یکی دو تا بچه هم دوچرخه سواری میکردم گفتیم این وقت شب ساعت نزدیک ۱ بود اینجا جای دوچرخه سواری نیست که گفتم به ما چه بریم یه فاتحه هم واسه داداشم بخونیم و بریم

برگشتیم سوار ماشینها بشیم دیدیم صندلی ها خیلی جابجا شدن گفتیم شاید کسی امدم بعد رفته امدیم جلو تر دیدیم وسط ماشینهایی که پار بود یه ماشین سفید پارک بود ولی هیچ کسی اونجا نبود گفتم مگه میشه رفتنی این رو ندیده باشیم صدای استارت خوردن ماشینم نیومده که بگیم جابجا کردن اصلا چه دلیلی بود ماشین رو جابجا کنن چیزی که زیاد بود جای پارک بچه ها دویدن و سوار ماشین شدن رفتیم سره خاک داداشم مثل بید میلرزیدن امد پیاده بشم دیدم اونها از من جلو تر دارم میرن سمت خاک گفتم چیه بابا وایسید با هم بریم وقتی رسیدیم سره خاک داداشم حتی روی پاشونم نشستن که بخوان فاتحه بخونن فقط زدن رو سنگ و گفتم نیما تورخدا بریم گفتم باشه رفتیم سوار ماشین شدیم که بریم سمته خانه یه کمی اروم توی قبرستون گشتم ببینم اون خانواده رو میبینم یا نه که هیچ خبری نبود اون ۳ تا ماشین سره جاشون بود و هیچ کسی به جز ما ۳ نفر تو اون قطعه ها نبود که نبود

دوستام شروع کردن به التماس که گاز بده بریم خانه منم سریع گازشو گرفتم سمته خانه وقتی پیاده شدن که برن خانه پسر اون خدا بیامرز سریع رفت تو تا امدم گازشو بگیرم برگردم قبرستون ببینم اونهایی که دیدیم چی بودن که دوستم سریع صدام کرد نیما نیما وایسادم گفتم جان گفت تورو به اوراح خاک داداشت نرو قبرستون گفتم تو روحت میخواستم برم ببینم چی بودن اونها چرا قسم میدی گفتم قسمت دادم که نری قبرستون چون داداشم خیلی واسم عزیز بود و ارواح خاکش رو قسم دادهبود دیگه برنگشم و تا صبح تو فکر این بودم که اونها چی بودن که دیدیم بعد از چند وقت هم دیگه شبها درهای بهشت سکینه رو بستن و چون روزها در گیره کار هستم و شبها میتونستم برم سره خاک دیگه قسمت نشد بینم چی بود و چی شد ولی هر موقع که یاده یونس میوفتم که نذاشت اون شب برم میگم یونس تو روحت که نذاشتی برم اینجا هم اسمت رو گفتم که بدونی به یادت هستم چون خیلی وقته از یونس بی خبر هستم و نمیدونم کجاس این داستان هم کاملا واقعی بوده و واسه ی خوده من اتفاق افتاده دوستانم میدونن وقتی چیزی رو نبینم زمین و زمان جمع بشن بگن درسته من میگم غلطه ولی خودم تو این ماجرا بودم

ارادت من شما

از شهر باران های نقره ای، رشت هستم.

روایت واقعی که براتون تعریف میکنم، از مادربزرگِ مادرم(مادربزرگ مادریِ مامانم) هست که تقریبا 40 سال پیش بلکه بیشتر اتفاق افتاده‌ در اطراف شهر رشت روستایی بوده که می‌زیستند.

حتما خونه های قدیمیِ روستاییِ استان گیلان رو دیدید ک دو یا سه و بیشتر طبقه بوده با نرده های آبی، حیاط بزرگ و انباری بغل خونه‌ و خب زیبایی منحصر بفردی هم داشته 🙂

خواستم براتون صحنه تصویرسازی بشه تا بهتر درک کنید.

بگذریم، یه روزی این خانم که اسمشون راضیه هم بوده، کنار انباری نشسته بوده و داشته لی میبریده تا حصیر درست کنه(بچهای شمال میدونن)، خلاصه در همون بین، میبینه زنی بلند قامت و تمام لخت، با سینه های بزرگ که دو طرفش انداخته، داره همین کارو انجام میده با تمام نیرو و موهای بلند و مشکی هم داشته و با داس داشت اونم کار میکرد. و خانم راضیه هم که قدیمی بوده و میدونسته جریان از چه قراره و این صحنه رو میبینه، سریعا پا به فرار میزاره و میره خونه برادرش و داستان رو تعریف میکنه و هرگز اون تایم از روز(ظهر) دیگه اطراف انباری اونم بین جنگلها، نمیره‌

*میگن ظهر، از غروب تا شکستن شب که اذون صبح باشه، نباید تنها مکان‌های سنگین رفت چون ممکنه ازمابهترون به چشم بیان. البته قدیم بیشتر بود.

سپاس بینهایت

آدمخوار