سلام، ممنون از وقتی که میذارید، یه سال و نیمه با کسی در رابطه هستم، و مشکل خاصی تو این یه سال و نیم با هم نداشتیم، من(دخترم) و فوق لیسانس و ایشون دیپلم، ولی خب ایشون رو که دیدم، در وهله ی اول چهره و هیکل جذابشون و در وهله ی دوم اخلاقیاتشون منو جذب کرد( اخلاق بد هم داره ولی در کل ادم درستیه) حالا در شرف ازدواجیم، سوالم اینه ممکنه بعدها تو ذهنم همش بخوام خودمو و خودشو (بیشتر از لحاظ تحصیلی) با هم مقایسه کنم و به مشکل بخورم؟
دخترم ۱۰ سالشه
دوساله ار وقتی دوستاش براش از انابل گفتن و درباره ش شنیده و خونده از عروسکا میترسه و شبا خوب نمیخابه
همه عروسکا رو جمعرکردم از خونه
بار میترسه تنها بره اتاق یا تنها بمونه
سلام
تاپیک خیانت را حتما خوانید. اگر روابط بر اساس منافع دو طرف باشه و از زندگی لذت ببرید اختلافات خیلی بیشتر هم اهمیتی نداره . ولی اگر نتونید شرایط کلی زندگی را درست مدیریت کنید خیلی از این کوچکترش هم مسئله است.
اگر اهل گوش دادن فایل صوتی هستید تا یک کانال بهتون معرفی کنم دو سه تا فایل های روانشناسی اش را گوش کنید.
سه تا بچه دارم ده و چهار و دو ساله
اعصابم ب زیر خط رسیده
آسنترا۵۰میخورم
حالم یک‌ماهه خیلی خیلی بد هست
امیدی ب هیچی ندارم
شوهرم رفته پیش مشاوره چون اخلاق نداشت محبت نداشت و هیچی
ولی الان امیدی ب هیچی ندارم
حتی مدنیه کمتر بداخلاقی میکنه جایی میریم ولی من اصلا نمی‌بینم ایناشو دیگه ک داره خوب میشه فکر میکنم فیلمه باز عوض میشه
تمام بند بند استخوان درد میگیره وقتی ب هم میریزم توروخدا راهنماییم کنید ممنون
این متن را بخوانید
ازدواج تنها پیوندی رسمی میان دو نفر نیست، بلکه سفری مشترک است که هر فرد در آن می‌تواند بخش‌های تازه‌ای از زندگی و خویشتن خویش را تجربه کند. انسان ذاتاً موجودی اجتماعی است و وقتی در کنار یک شریک زندگی قرار می‌گیرد، احساس امنیت، آرامش و تعلق عمیق‌تری پیدا می‌کند.
در بُعد عاطفی، ازدواج فرصتی است برای تجربه عشق و صمیمیت در سطحی پایدار؛ جایی که فرد می‌تواند بدون ترس، شادی‌ها و غم‌هایش را با دیگری قسمت کند. همین همراهی و همدلی، قدرتی می‌دهد که در برابر سختی‌های زندگی مقاوم‌تر شویم و کمتر احساس تنهایی کنیم.
از نظر جسمی و روانی نیز، ازدواجی سالم می‌تواند به کاهش استرس، بهبود کیفیت خواب و حتی افزایش سلامت عمومی منجر شود. ارتباط جنسی سالم و صمیمانه نه‌تنها بخشی از این منفعت است، بلکه به تحکیم پیوند عاطفی کمک می‌کند.
در سطح اجتماعی، ازدواج جایگاهی تازه به فرد می‌بخشد؛ او را به یک خانواده گسترده‌تر متصل می‌کند و شبکه‌ای از حمایت‌های اجتماعی و فرهنگی برایش می‌سازد. همین پیوند، نوعی حس ثبات و مقبولیت اجتماعی ایجاد می‌کند.
از نگاه اقتصادی نیز، ازدواج نوعی شراکت است؛ منابع، هزینه‌ها و تلاش‌ها تقسیم می‌شوند و مسیر برای رشد و برنامه‌ریزی مشترک هموارتر می‌گردد.
و شاید مهم‌تر از همه، ازدواج آینه‌ای برای رشد شخصی است. انسان در تعامل با شریک زندگی‌اش یاد می‌گیرد چگونه صبورتر باشد، چگونه نیازها و احساسات خود را بهتر بشناسد و چگونه به جای فردی تنها، عضوی از یک "ما" شود.
به همین دلیل است که بسیاری ازدواج را نه صرفاً یک قرارداد، بلکه راهی برای معنا بخشیدن به زندگی می‌دانند؛ مسیری که اگر با آگاهی، احترام و عشق طی شود، می‌تواند منبعی پایان‌ناپذیر از آرامش و رشد برای هر دو نفر است.
مسئولیت ها که تقسیم میشه، آدمیه که تو خونه خیلی کمک میکنه.
مسئولیت پذیر هم هست، جایی گیر کنم حمایتم میکنه.
هزینه ها رم قراره هر دو بدیم.
منم یه واحد کوچولو از خودم دارم که اون قراره رهنش رو بده منتهی با قیمت پایین تر.
ماشینو اون قراره بیاره.
لوازم خونه رم که هر دو با هم میخریم.
از طرفی خونواده ی اون نسبت به خونواده ی من حمایتگر ترن.
ولی در کل تحصیلات و شغل و درآمد من بهتره، که من گفتم که بیشتر از اون تو زندگی خرج نمیکنم.
منافع همینا میشه؟ به نظرتون اینا کافیه؟ ممنون که میخونید، ذهنم درگیره.
