ایکاش مامان ها و بابا ها و ... به جای اینکه انقدر به فکر سیر کردن شکم بچه هاشون هستن ذره ای به فکر روح اون بچه و اعتماد به نفس و عزت نفسش بودن
چقدر مادر های بیچاره سرزنش میشن که چرا بچشون دستش سوخت ، خوب سیر نشد ، پوشکش دیر عوض شد یا یه لحظه حواسش نبود بچش خورد زمین و آسیب دید و ...
ولی به خدا اون زخم ها خوب میشن ، بچه هم در نهایت خودش یاد میگیره که شکم خودشو سیر کنه و از پس نیاز هاش بر بیاد ولی زخم هایی که به روح اون بچه میزنید هیچوقت خوب نمیشه 😔
وااای به حال ما مامانا که عزت نفس بچمونو میکشیم ، اونا رو جلو جمع دعوا میکنیم ، براشون ارزش قائل نیستیم ، تحقیرشون میکنیم و اون بچه جوری اعتماد به نفسش ضعیف میشه که فکرشم نمیتونید بکنید و پیامد هایی داره که کل زندگیشو در بر میگیره که یکی از همونا ازدواج با پسریه که لیاقتشو نداره و ممکنه بدبختش کنه و خودش هم نمیفهمه از کجا داره میخوره ... زخم های جسمی خوب میشن ولی زخم های روحی تا آخر عمر با آدم میمونن 😔
نظر شما چیه ؟ چرا ما انقدر شکم بچه هامون فقط برامون مهمه ؟ چرا فقط سلامتی جسمی و اینکه سرمانخوره برامون مهمه ؟ چرااااا ...؟؟؟؟
