پسری که حق طلاق نمیده

شکافتیم و دَریدیم و سوختیم ز جَهل...🩶

 نامــــت جــــاویــد ای وطــن، صبـــح امیــــد ای وطــــــــن/ جلــــوه کــــن در آسمـــان، همچـــو مهـــر جــــاودان * وطــن ای هـــستیِ من، شــور و ســرمــستیِ مــن/ جلـــوه کــن در آسمـــــان، همچـــو مهــــرِ جـــاودان* بشـــنو ســوزِ ســوخنم،   که هـــم آوازِ تــو منــم/ همــــهٔ جــان و تنـــم، وطنــــم، وطنــــــم، وطنــــــــم، وطنـــــــــــــــم*                                                          در این خاک زرخیز ایران زمین، نبودند جز مردمی پاک دین*         همه دینشان مردی و داد بود، و ز آن کشور آزاد و آباد بود*        چو مهر و وفا بود خود کیششان، گنه بود آزار کس پیششان*        همه بنده ناب یزدان پاک، همه دل پر از مهر این آب و خاک* بزرگی به مردی و فرهنگ بود، گدایی در این بوم و بر ننگ بود*    کجا رفت آن دانش و هوش ما... که شد مهر میهن فراموش ما*          به یزدان که گر ما خرد داشتیم، کجا این سر انجام بد داشتیم*

 نامــــت جــــاویــد ای وطــن، صبـــح امیــــد ای وطــــــــن/ جلــــوه کــــن در آسمـــان، همچـــو مهـــر جــــاودان * وطــن ای هـــستیِ من، شــور و ســرمــستیِ مــن/ جلـــوه کــن در آسمـــــان، همچـــو مهــــرِ جـــاودان* بشـــنو ســوزِ ســوخنم،   که هـــم آوازِ تــو منــم/ همــــهٔ جــان و تنـــم، وطنــــم، وطنــــــم، وطنــــــــم، وطنـــــــــــــــم*                                                          در این خاک زرخیز ایران زمین، نبودند جز مردمی پاک دین*         همه دینشان مردی و داد بود، و ز آن کشور آزاد و آباد بود*        چو مهر و وفا بود خود کیششان، گنه بود آزار کس پیششان*        همه بنده ناب یزدان پاک، همه دل پر از مهر این آب و خاک* بزرگی به مردی و فرهنگ بود، گدایی در این بوم و بر ننگ بود*    کجا رفت آن دانش و هوش ما... که شد مهر میهن فراموش ما*          به یزدان که گر ما خرد داشتیم، کجا این سر انجام بد داشتیم*

 نامــــت جــــاویــد ای وطــن، صبـــح امیــــد ای وطــــــــن/ جلــــوه کــــن در آسمـــان، همچـــو مهـــر جــــاودان * وطــن ای هـــستیِ من، شــور و ســرمــستیِ مــن/ جلـــوه کــن در آسمـــــان، همچـــو مهــــرِ جـــاودان* بشـــنو ســوزِ ســوخنم،   که هـــم آوازِ تــو منــم/ همــــهٔ جــان و تنـــم، وطنــــم، وطنــــــم، وطنــــــــم، وطنـــــــــــــــم*                                                          در این خاک زرخیز ایران زمین، نبودند جز مردمی پاک دین*         همه دینشان مردی و داد بود، و ز آن کشور آزاد و آباد بود*        چو مهر و وفا بود خود کیششان، گنه بود آزار کس پیششان*        همه بنده ناب یزدان پاک، همه دل پر از مهر این آب و خاک* بزرگی به مردی و فرهنگ بود، گدایی در این بوم و بر ننگ بود*    کجا رفت آن دانش و هوش ما... که شد مهر میهن فراموش ما*          به یزدان که گر ما خرد داشتیم، کجا این سر انجام بد داشتیم*

 نامــــت جــــاویــد ای وطــن، صبـــح امیــــد ای وطــــــــن/ جلــــوه کــــن در آسمـــان، همچـــو مهـــر جــــاودان * وطــن ای هـــستیِ من، شــور و ســرمــستیِ مــن/ جلـــوه کــن در آسمـــــان، همچـــو مهــــرِ جـــاودان* بشـــنو ســوزِ ســوخنم،   که هـــم آوازِ تــو منــم/ همــــهٔ جــان و تنـــم، وطنــــم، وطنــــــم، وطنــــــــم، وطنـــــــــــــــم*                                                          در این خاک زرخیز ایران زمین، نبودند جز مردمی پاک دین*         همه دینشان مردی و داد بود، و ز آن کشور آزاد و آباد بود*        چو مهر و وفا بود خود کیششان، گنه بود آزار کس پیششان*        همه بنده ناب یزدان پاک، همه دل پر از مهر این آب و خاک* بزرگی به مردی و فرهنگ بود، گدایی در این بوم و بر ننگ بود*    کجا رفت آن دانش و هوش ما... که شد مهر میهن فراموش ما*          به یزدان که گر ما خرد داشتیم، کجا این سر انجام بد داشتیم*

 نامــــت جــــاویــد ای وطــن، صبـــح امیــــد ای وطــــــــن/ جلــــوه کــــن در آسمـــان، همچـــو مهـــر جــــاودان * وطــن ای هـــستیِ من، شــور و ســرمــستیِ مــن/ جلـــوه کــن در آسمـــــان، همچـــو مهــــرِ جـــاودان* بشـــنو ســوزِ ســوخنم،   که هـــم آوازِ تــو منــم/ همــــهٔ جــان و تنـــم، وطنــــم، وطنــــــم، وطنــــــــم، وطنـــــــــــــــم*                                                          در این خاک زرخیز ایران زمین، نبودند جز مردمی پاک دین*         همه دینشان مردی و داد بود، و ز آن کشور آزاد و آباد بود*        چو مهر و وفا بود خود کیششان، گنه بود آزار کس پیششان*        همه بنده ناب یزدان پاک، همه دل پر از مهر این آب و خاک* بزرگی به مردی و فرهنگ بود، گدایی در این بوم و بر ننگ بود*    کجا رفت آن دانش و هوش ما... که شد مهر میهن فراموش ما*          به یزدان که گر ما خرد داشتیم، کجا این سر انجام بد داشتیم*