تلخ ترین خاطرات کودکی من مربوط به تولد خواهرم هست که بعد اون اصلا به چشم نمی اومدم
اصلا انگار تو خونه نبودم،نه محبت نه صحبت نه توجه
تا چندین سال اصلا نمی تونستم خواهرم رو دوست داشته باشم
الان هم تاریخ برای من تکرار میشه
با ازدواج خواهرم شده عزیز مادرم و الان دوماهه من رو خونه راه نمیده تماس نمیگیره و هیچی.
خستم واقعا این قدر اینجا گله کردم
اقوام هم تعجب میکنن از این کار مامانم
شوهرمم فهمیده تو دلم چه خبره
بچه هام هی میگن چرا نمی ریم خونه شون
آخه من چه کنم
🥲🥲🥲🥲🥲🥲
مامان من:
من ازش نمیگذرم
یعنی چی خونشون راهت نمیدن یعنی می ری پشت در ،در می زنی درو روت باز نمی کنن؟
خب درگیره مادرت داره جهاز میخره دختر میده حق بده
چرا راهت نمیده؟
منم هیچوقت هچکی دوسم نداشت حتی پدر و مادرم باقی جا خود
بنظرم ولشون کن زندگی خودتو داشته باش
عزیزم قبلا هم به شما گفتم با مادرت درمیون بذار کاملا جدی بگو من آسیب جدی دیدم از گذشته تا به حال اگر قرار بر اینکه این رفتارهارو ادامه بدی لطفا بگو که جایگاهم رو بفهمم و خودم محترمانه دور شما رو خط بکشم
شما همینطور ادامه بدی فردای که خواهرت باردار و بچه دار بشه باز هم همین چالش هارو چه بسا بدتر داری
شاید چهرت شبیه عمته ولی خواهرت شبیه خودش و خانوادشه
