از دل کوه‌های زاگرس تا دشت‌های خراسان، ایران همیشه یه سرزمین پر از رنگ و صدا بوده؛ کُرد و لر، ترک و بلوچ، عرب و فارس، همه بچه‌های یه مادرن به اسم ایران.
وقتی اسکندر اومد و آتیش به تخت جمشید زد، این دل و غیرت مردم بود که ایران رو زنده نگه داشت. وقتی مغولا تا وسطای کشور اومدن و خون راه انداختن، همین مردم بودن که ایستادن و نذاشتن همه چی تموم شه.
توی هر دوره‌ای – از صفوی‌ها بگیر تا جنگ تحمیلی – این اتحاد قوم‌ها بود که مارو سرپا نگه داشت. ایران با یه قوم معنی نمیده؛ با کنار هم بودن هممونه که معنا پیدا می‌کنه.
اونی که می‌خواد بین مردم دیوار بکشه، یا تاریخ نخونده یا نفهمیده ایران چجوری تا امروز مونده. ایران همیشه با "ما" زنده بوده، نه با "من
