با بدبختی یک سال و نیم کشتم خودمو
برای زمین خودم مشتری پیدا کردم با قیمت عالی
پروندنش
گفتم خودمون برمیداریم ده روز دیگه بهت پول میدیم .یه خونه پیدا کرده بودم عالی جاشم خوب طرف داشت زیرقیمت میداد اگه اونو نپرونده بودن اون خونه رو میخریدیم که نشد از دستمون رفت خلاصه دیگه یه مشتری دیگه پیدا کردم ۵۰ میلیون کمتر فروختیم ولی با بدبختی
واقعا خدا رو شکر
سلامت باشی
ولی برادرشوهرم با سهم پولش ماشین خرید مادرشوهرم ناراحت بود از چشم من میدیدن
ولی واقعا من تقصیری نداشتم موعد اجاره خونمون بود باید بلند میشدیم هیچ جایی هم با اون قیمت بهمون خونه نمیدادن باید میرفتیم خارج شهر منم با بچه کوچیک دیگه خودمو به آب و آتیش زدم که بتونیم خونه بخریم
محبت زوری نیست ما نمیتونیم کسی رو مجبور کنیم دوستمون داشته باشه محبت یه امر دلی هستش...
من خودم کلاً آدم صبوری هستم سعی میکنم کوتاه بیام درک کنم سعی میکنم منطقی باشم
اینجوری نبودمااا ، اینجوری شدم
ولی دیگه اگه چیزی از حدش بگذره یه تشر میزنم شوهرم خودشو جمع میکنه
رابطه من و شوهرم همیشه خوب بود
چیزی که همیشه منو آزارده میکرد و باعث جوشی شدم میشد خونوادش بودن...
به عنوان مثال ما خونه خریدم یه جعبه شیرینی هم نیوردن
اون موقع خیلی حرص میخوردم
ولی الان میگم به درک مگه بابای من دست خالی اومد؟ یا مگه داداش من برام نکرد؟
خونواده شوهرم نکردن پس باعث سرافکندگی شوهرم هستن اون باید حرص بخوره نه من...
الان دیگه برام بی اهمیت شده خیلی ببخشیدل میگم ک..ن لقشون
هرکاری میخوان بکنن هرکاری هم نمیخوان نکنن
چرا من باید رابطه خودم و شوهرمو خراب کنم لحظه های خوشمو به زهر تبدیل کنم
شوهرمو با غرغرام آزرده کنم بچمو افسرده کنم خودمو پیر کنم چهرم بشکنه که چی؟
پدرشوهر فلان کارو نکرد؟
یا مادرشوهر فلان حرفو زد؟
الان دیگه نه گلایه ای دارم نه برام چیزی مهمه اگه کسی حرفی بزنه مودبانه جواب میدم اگه پشت سرم حرف بزنن بازم روبه رو میکنم در کمال ادب
خب من خاتوادش خیلی ازش انتظار داشتن سیاست داشتن جوری پیش شوهرم حرف میزدن که انگار فقط من خوشبختم خودشون دختراشون وهمه زنای دسگه بدبختن شوهرم عاشقم بودومنم می پرستیدمش ولی از بس گفتم که بابا الکی میگن چرا واس دختراخودشون نمیگن چرا اینطورن اونطورن شوهرم ازم سرد شد
