چرا تو بیشتر دعواها، زن باید مقصر باشه؟
واقعاً همیشه تقصیر اونه؟
توی خیلی از رابطه‌ها، وقتی دعوایی پیش میاد یا تنشی هست، خیلی راحت همه چی می‌افته گردن زن.
انگار یه الگوی پنهان وجود داره که هر مشکلی پیش بیاد، اول باید دنبال اشتباه زن بگردن.
اون باید بیشتر درک کنه،
اون باید سکوت کنه،
اون باید خودش رو کنترل کنه…
ولی مرد چی؟
آیا اون همیشه حق داره؟ همیشه بی‌تقصیره؟
راستش گاهی این مقصر دونستنِ همیشگیِ زن، یه جور فرار از مسئولیتِ مردونه‌ست.
یه جور انداختن بار احساسی رابطه، روی دوش یکی دیگه…
و خب بعضی زن‌ها هم (ناخواسته) این نقش رو می‌پذیرن. چون از کودکی یاد گرفتن که برای حفظ رابطه، باید خودشونو مقصر بدونن، حتی وقتی مقصر نیستن! و گاهی اصلا الگویی نیست که بخوان از روی اون ، بدونن که واقعا مقصر نیستن.
مادر خانواده از بچگی یاد داه که وقتی باباتون میاد شلوغ نکنین چون خسته ست،
با کنترل تلویزیون بازی نکنین چون اعصاب باباتون خرد میشه،
جوابش رو ندین چون ناراحت میشه، و ...
و بچه ( دخترها) به سکوت مادر و حق داشتن پدر نگاه می کنه و رفته رفته با همین رفتار بزرگ می شه.
دیگه روزهای بچگی یادش میره ولی ضمیر ناخودآگاه ش هیچ چیزی رو فراموش نمی کنه. مو به مو ذخیره می کنه و اونا رو میاره توی زندگی ش.
بطور کلی من فکر میکنم این نگاه، ریشه‌ش توی یه سری باورهای ناخودآگاهه که نه مرد حواسش بهش هست، نه زن…
و همین باعث میشه دعواهای تکراری، با نتیجه‌های تکراری، تکرار بشه.
شما چی فکر میکنین؟
واقعاً همیشه زن مقصره؟
یا این یه بازی نادیدنیه که هر دو طرف گرفتارشن؟
آیا وقتش نیست برای این مشکل راهکاری پیدا بشه؟
