واییییی دقیقا
اینم هیچ وقت به من دست نزده
شب عروسیمون رفتم تو بغلش
خدا شاهده داد زد سرم پسم زد
گفت ولم کن
فکر کردم ناز داره
بعد پاشد داد و هوار کرد گفت ولم کن اه
رفت تو اتاق درم بست تا صبح 🥲
منو با لباس عروس تنها گذاشت
بعد زایمانمم ک اومدم خونه. ۸ و ۹ شب بود رسیدیم خونه
حتی بهم شام نداد . نگفت گشنه ای تشنه ای
سزارینی هم بودم.تو ای سی یو بودم خودم حالم بد بود
منو با نوزاد گذاشت تو پذیرایی و رفت در اتاقو بست خوابید
و منی که دو روز بود غذا نخورده بودم تا صبح با بچه دو کیلویی تو بغلم ...با بخیه سزارین ...
وااای
راست میگی هیچ کسی نمیتونه درک کنه . شوهرت بغلت نکنه . نوازشت نکنه . نخوادت یعنی چی
همش باهات با تحقیر و کوچیک کردن حرف بزنه یعنی چی....
راست میگی
تا حالا به این فکر نکرده بودم
وایییی اگر مردی با دخترم حتی یک هزارم کارایی ک شوهرم باهام کرد رو کنه
خونش حلاله
طلاق دخترمو میگیرم
مگه بچمو از سر راه اوردم که بدم به یه اشغال
قلبم درد اومد حتی از تصورش🥲
مثال خوبی زدی ...
برای اینکه عزمم رو حزم کنم واسه طلاق
شوهر من اینقدر تو دهنم زده خون بیاد...
من مرده باشم کسی با بچم اینکارارو کنه...
من مادر نداشتم تونستن تو سرم بزنن
ولی حالا دیگه جلوشو میگیرم
راست میگید❤️
ولی به چیزه برام گنگه و جای سواله با وجود همچین رفتارایی با خودت و دخترت چرا فکر نیکنی اگه جدا بشی ممکنه دخترت آسیب ببینه؟
دخترت خیلی باباشو دوست داره؟خیلی بهش وابسته است؟
سوال خوبیه . کلی به فکر رفتم که واقعا چرا . مرسی از این سوالت .به چند دلیل و علت
اولیش اینه که چون مدت طولانی ، ۱۴ سال ، کنار این مرد بودم . زندگی واقعی یادم رفته ! یادم رفته میه تو عشق و احترام و مهربونی و بدون استرس و اضطراب زندگی کرد . بدون اینکه کسی باهات بد رفتاری کنه و دشمنت باشه و بخواد در هر لحظه حالتو خراب کنه و ... زندگی واقعی یادم رفته واقعا ... تو افسردگی و مه مغزی و فرکانس پایینم
دوم اینکه من هیچ کسیو ندارم . پدر مادر . پشتوانه . دوست رفیق . هیچ کسو ندارم و به معنای واقعی تنهام و بعد از طلاق فقط منم و یه دختربچه . گاهی فکر میکنم اگر من جدا بشم و بعدش بمیرم بچه ام چی میشه . چون احتمالا باباشم میره دوباره زن میگیره و میره دنبال دنیای خودش. یا مثلا اگر مریض بشم . پیر بشم و ...
سوم اینکه خیلی میترسم که پدر بچمو با طلاقم ازش بگیرم . اصلا من از پایه و اساس موافق اصالت و خانواده داشتنم . اصلا دوست ندارم بچه ام بچه طلاق میشد و مادرم و دوست داشتم بچم رو تو بهترین شرایطها بزرگ کنم . به هر حال پدرشه . هرچی هم باشه
مثلا میترسم بچم حسرت بخوره چرا پدر و مادرم باهم سر سفره نمیشینن و چرا بقیه باهمن و ما دوتاییم و .... اصلا میگم کاش میمردم و این بچه طلاق شدنو واسه بچم نمیدیدم . خیلی هم تلاش کردم واسه حفظ زندگیم . گفتم من نابود بشم . ولی بچم تو خانواده باشه . خیلی با شوهرم حرف زدم . امید داشتم معجزه بشه و درست بشه یروزی ... ولی الان به نقطه ای رسیدم که دیگه میدونم این زندگی درست نمیشه و خودمو میبینم که نابود شدم . میگم با خاک سیاه یکسان شدم اصلا اغراق نیست . حس میکنم بوی مرگ میدم ! کلی مریضی جسمی و روحی و روانی گرفتم بخاطر فشارهای زیادی ک تحمل کردم و الان میبینم بچم خانواده دار که نمیتونه باشه که هیچی
یه مادر داغون هم داره که اگر همینجوری این روند پیش بره و جلوشو نگیرم . احتمال مردنم و یتیم شدن بچمم هست.
و حالا اینارو که میبینم داره کم کم ترسم میریزه و میفهمم و میگم عیبی نداره بچم بچه طلاق بشه
اینجوری حداقل دوتایی تو ارامش زندگی میکنیم
ولی اگر بمونم احتمالا بچم باید با پدر روانی و مادر از پادراومده و مریض زندگی کنه و این زندگی براش بدتره و مطمنن با من تو تنهایی زندگی کنه بهتره
یعنی انتخاب بین بد و بدتر ...
