من از بچگی تنها بودم
ولی هر چی بزرگتر میشم این حس برام عمیق تر میشه
خانوادمم هیچ وقت پشتم نبودن ، هیچ وقت حس کافی بودنو بهم ندادن....
همه تنها به دنیا میان و تنها میمیرن
من ۳۰ سال تنها موندم منو نترسون از تنهایی
مشڪل از همین خانواده شروع میشه. کمبودها تامین نمیشن بزرگ میشن عقده و حسرت میشن
مثلا بابای خودم همیشه عیبامو تو سرم میزنه
همین امشب بحث مون شد برگشت گفت برو با پوست فلانت...
اینهمه که تو میمالی تازه اینی....
در صورتی که از کل روتین من فقط مرطوب کننده و دور چشم دارم...
میگن رفتار اطرافیان با تو بر میگرده به رفتار خانوادت باهات در حضور اونا....
با همچین خانواده ای واقعا میتونم توقع داشته باشم یه روز برای یه نفر اونقدر مهم باشم که از خودش بگذره؟؟؟ که حالمو خوب کنه؟؟
واقعیتش خیلی جاها خودمم همین تنهایی رو ترجیح دادم
همیشه با خودم میگم وقتی بابات اینه یکی دیگه چطور خوب خواهد بود
و به همین خاطر تا این سن حتی یه پارتنرم نداشتم
ناراحت نیستم از نداشتن پارتنر چون انتخاب خودم این بوده
ولی میترسم از آینده...چون هیچ شناختی ندارم نسبت به جنس مخالف
راسته که میگن خدا جبران می‌کنه سختیاتو برات؟
کاش زودتر جبران کنه چون من تموم شدم ولی دردا نه :)
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
