ما ۳ ماهه عقد کردیم قبلش دوسال دوست بودیم
سر بچه ننه بودنش و ترسو بودنش و حمایت نکردنش
راه دور و بدون پشتوانه بودن من کلا مهریم یه سکه است
سر خسیس بودنش که همش از من انتظار پول داشت با اینکه ده برابر من پول داره
تا چیزی میشد باباش میپرید وسط هرچی حرف بود بهمون میزد
خیلی بهم محبت میکرد و هوامو داشت ولی این رفتاراش منو ترسوند کلا
اگر دوستت داره و بخاطرت تغییر میکنه طلاق نگیر . همه ی زندگی ها اوایل ازدواج پر از چالشن کم کم همدیگرو یاد میگیرن و با هم می‌سازن. نامزد من سر یکماه همه چی رو ترک کرد و بهم فرصت تلاش برای شناخت همدیگرو نداد.. جالب اینکه همه جا منو مقصر میدونست
ایشونم همینجور بود میگفت فقط تو مشکل داری تو مقصری
چندین بار گفت نمیخامت دلمو زدی جدا بشیم
چندین بار اسم جدایی و طلاق اورد
همش میگفت بیای اینجا با یه بچه ول کنی بری چی
میگفتم اخه مگه من اینجور دختریم چرا اینجوری راجبم فکر میکنی
مشاور باهاش حرف زد میگفت این انکار معامله کرده اصلا ازدواج نیست
من خودم دختر مستقلیم و شاغلم
ایشون میخاست اختیار همه چیو از من بگیره فقط براش کار کنم و پول بهش بدم،در عوضش یه زن خانه دار خوبم باشم
ایشونم خب شوهرمه منو ببره تفریحو بهم محبت کنه کافیه
بخدا حس کردم دارن میبرنم اسیری
حق داری عزیزم
منم شاغل رسمی ام بخدا تو اون یکماه که با هم بودیم انقد عزت نفسم رو داغون کرد که نگو. من برای اینکه یه بار بغلم کنه یه بار حرفای خوب بهم بزنه یه بار خوشحال باشه از ازدواجمو حسرت به دل موندم . چند باری گریه کردم گفتم حالم خوب نیست بهم محبت کن، بهم گفت تا یکسال دیگه عادت میکنی تو خیلی حساسی
آخرشم رفت که رفت
۱۳ سال ازم بزرگتره بود
