سلام دوباره به همراهان عزیزم
دیشب گفتیم که اتاق خواب، فقط یه اتاق نیست.
جاییه که 85 درصد مشکلات از اونجا شروع میشه و اونجا یا رابطه تقویت میشه یا سمّی میشه و بهم میخوره..
حالا امشب می‌خوام یه نکته خیلی ساده ولی مهم رو بگم،
نکته‌ای که کمتر بهش توجه میشه،
اما اثرش تو دل و روان همسر، همیشه می‌مونه:
در اتاق خواب، صدا و سکوت هر دو باید حساب‌شده باشن.
بذارید خیلی ساده بگم:
گاهی یکی از همسرا، توی اون لحظات، دوست داره صدا بشنوه:
یه جمله، یه کلمه محبت‌آمیز، یه تأیید...
اما طرف مقابل سکوت می‌کنه.
نه از روی بی‌احساسی، شاید فقط فکر می‌کنه همین سکوت کافیه.
و برعکس:
گاهی یکی سکوت رو انتخاب کرده، می‌خواد با حضور و لمس ارتباط بگیره،
ولی طرف مقابل مدام حرف می‌زنه یا سوالای بی‌موقع می‌پرسه...
نتیجه میشه فاصله.
و چون معمولا روشون نمیشه عنوان کنن، یا اصلا نمی دونن که باید عنوان کنن، این فاصله بیشتر و بیشتر میشه. و هر جا فاصله زیاد بشه، جاش رو سم پر می کنه و روابط آروم آرم سمی و ناسالم میشه.
منظور این نیست که:
یکی خوبه و یکی بد،
و نه اینکه فکر کنید باید نقش بازی کنیم،
بلکه فقط باید بدونیم اون لحظه، طرفمون از کدوم زبان استفاده می‌کنه: زبان صدا، یا زبان سکوت؟
نکاتی که داره اینجا مطرح میشه، نتیجه زندگی هایی هستش که بهم خورده،
که اگه میدونستن، حتما فکری بحالش می کردن.
حالا نوبت شماست:
فقط به این فکر کن:
تو موقع صمیمیت، سکوت میخوای یا صدا؟
و فکر می‌کنی همسرت چی می‌خواد؟
فقط فکر کن، نگو، ننویس، دعوا هم نکن...
قراره کم‌کم آگاهی‌مون بیشتر بشه.
و دوست دارم نظرات شما رو بخونم
با احترام
حمیدرضا یافتیان
مربی رهایی از روابط سمی و بنیانگذار هیپنوتیزم ارتباطی
