چند ساله ازدواج کردم قسم همش نشستم توی خونه
نه ارتباطی با خانواده ها داریم
نه دوستی نه کسی شهر غریب
نه یه ماشینی نه شوهر درستی دارم ...
به امام حسین توی این ظهر دیگه دارم خفه میشم
دلم میخواد برم توی طبیعتی جایی بمیرم دیگه
خسته ام از این خونه و این شوهر و این زندگی
خدایا دارم خفه میشم آرزومه زیر یه درخت بشینم
یه حیاط باشه
یه خونه بزرگ باشه
یه ماشینی باشه
دو نفر آدم باشن
خونه رو ب دل خودت تزیین کن ،بچین، شاداب کن
نمیدونم تقاص کدوم گناهه
یا چه طلسم و نحسیه که افتاده روم
من کاری نکردم به خدا
دلم داره میترکه
از بی هم زبونی و از بیجایی از این روزا
گوشی داری؟
ما هم ماشین نداریم
شوهر درست حسابی ندارم
تفریح نمیریم
ولی کار در منزل هم شده کن پول بگیر برو خودت پارک سینما و...، منتظر شوهر نباش
من منتظر بودم اون ببره هیییی
گوگل اینستاهم داری بزن کارا هنری یاد بگیر
سفارش اینترنی بده اگر محدودی نمیتونی بیرون بری
خودت مشغول کن
منم همینم
ن ماشین ن تفریح ن لباسای خوب
اخره اخرشم سلامتی جسمی ک ندارم دیگه
با این تفاسیر ازم انتظار دارن بخندم
جز گریه و غصه چيزی یادم نمیاد از روزای اخیری که زندگی کردم
۳۴ سالمه ازصبح تا شب تو یک اتاقم فقط مجرد
باهمین گوشی دستم اموزش دیدم دارم کار میکنم ب درامد رسیدم دارم اموزش میدم تواوج محدودیت ک باور کردنش سخته اما خودمو از پا ننداختم
برو سرکار،پول بگیر از شوهرت یه دوره بردار،حالا یا زیبایی مرتبط با سالن باشه یا اپراتور لیز،هم مهارت یاد میگیری هم دوست پیدا میکنی،که با اعتماد بنفس میشی بعد هم پول درمیارب،بعد با دوستات میرید بیرون،باشگاه میری
